رابطه اختلال شخصيتي ضداجتماعي والدين با اختلال سلوك فرزندان نوجوان شان (مطالعه تركيبي تك موردي

اختلال سلوك كه كودكان و نوجوانان سنين 9 تا 18 سال دچار آن مي شوند عموماً مقدمة شكل گيري اختلال شخصيت ضداجتماعي است كه در سنين جواني و بزرگسالي در افراد بروز مي كند. اختلال سلوك به دليل تأثير عوامل زيستي، روان شناختي، خانوادگي، آموزشي، اجتماعي، اقتصادي، و فرهنگي بروز مي كند كه عامل اصلي آن وضعيت والدين است. هدف اين پژوهش آن بوده است كه ببينيم چگونه اختلال شخصيت ضداجتماعي والدين در رابطه با اختلال سلوك فرزندان نوجوان آن هاست. پژوهش حاضر از نوع روش تركيبي تبييني است كه آميخته اي از روش پژوهش كمّي تك-موردي و روش پژوهش كيفي روايتي است و به مطالعة چندجانبه روي يك خانوادة ضداجتماعي و بررسي دقيق وضعيت والدين و فرزند نوجوان آنان پرداخته تا نشان دهد چه رابطه اي بين اختلال شخصيت والدين و اختلال سلوك نوجوان 16 سالة آنان وجود دارد. ابزار پژوهش مشاهده و گرفتن تاريخچة زندگي و مصاحبة عميق با والدين و فرزند و استفاده از دو آزمون (چك ليست سايكوپاتي رابرت هِير و پرسشنامة غربالگري اختلال شخصيت ضداجتماعي) بود. نتايج نشان داد هر دو سرپرست خانواده و پسر نوجوان آنها حسب معيارهاي ارائه شده در راهنماي تشخيصي و آماري بيماريهاي رواني (DSM-V) و طبقه بندي آماري بين المللي سازمان بهداشت جهاني از بيماري ها و مشكلات مربوط به سلامت (موسوم به آي سي دي تِن) دچار اختلال هستند و اختلال سلوك نوجوان كاملاً در ارتباط و هماهنگ با اختلال شخصيت ضداجتماعي والدين است. تاريخچه و روايت زندگي و مشاهدات و مصاحبه و آزمون والدين و پسر نوجوان آن ها كه بر اساس روش پژوهش تركيبي تبييني صورت گرفته دقايق عميق از وضعيت زندگي اين خانواده و ويژگي هاي روان شناسي سلوك و شخصيت آنان را بازگو مي كند و نشان مي دهد كه مطالعات پژوهشي همه جانبه و تركيبي از اين نوع چه قدرت فوق العاده اي براي سنجش و تشخيص اختلال سلوك نوجواني و اختلال شخصيت ضداجتماعي بزرگسالي والدين و رابطة آن ها با يكديگر را دارد.