اثربخشي آموزش رفتاري-شناختي مثبت نگر بر سلامت روان مادران كودكان دبستاني مبتلا به اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش مبتني بر رويكرد رفتاري- شناختي مثبت نگر بر سلامت روان مادران كودكان پسر دبستاني مبتلا به اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي شهر اصفهان صورت گرفت. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل كليه‌ي مادران كودكان پسر دبستاني مبتلا به اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي شهر اصفهان بود. نمونه ي پژوهش شامل 42نفر از مادران دانش آموزان پسر پايه چهارم و پنجم ابندايي مبتلا به اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي شهر اصفهان در سال 1394 بود كه به صورت خوشه اي چند مرحله اي از بين دبستان هاي شهر اصفهان انتخاب و پس از پر كردن پرسشنامه كانرز (گويتي، كانرز و والريچ ، 1978) با توجه به حد نصاب نمره، در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند(21 نفر در گروه آزمايش و 21نفر در گروه گواه). سپس گروه آزمايش به مدت 12جلسه، دو جلسه در هفته به مدت 2 ماه تحت آموزش برنامه رفتاردرماني شناختي مثبت نگر قرار گرفت، در حالي كه گروه گواه هيچ گونه آموزشي دريافت نكرد. شركت كنندگان، پرسشنامه سلامت روان(گلدبرگ ،1972) را تكميل كردند. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از روش آماري تحليل كواريانس استفاده شد. يافته هاي حاصل از تحليل كواريانس نشان داد كه ميانگين نمرات در دو گروه، بعد از برنامه ي آموزش، داراي تفاوت معناداري در سلامت روان شده است. در نتيجه، برنامه رفتاري- شناختي مثبت نگر توانسته است سلامت روان را در مادران كودكان پسر دبستاني مبتلا به اختلال كاستي توجه/ بيش فعالي ارتقا دهد.