تاملاتي در ساختار اعتماد سازماني در دانشگاه هاي ايران: (مطالعه موردي دانشگاه هاي دولتي غرب ايران)

دانشگاهها و مؤسسات آموزش عالي در زمره سازمانهايي هستند كه كه كاركرد آنها مستلزم برقراري انواعي از اعتماد بين عرصه هاي گوناگون بوم سازماني آنهاست .اعتقاد به روابط افقي و عمودي در سازمان ها و نيز شكل گيري زيست بومي اعتمادآفرين يا اعتماد موسسه اي ، منظومه اعتماد سازماني دانشگاه ها را تشكيل داده و در تعامل با يكديگر مي توانند محيطي هم افزا براي خلق دانش و بستر سازي فرهنگ مولد دانشگاهي و ملي ايجاد نمايند. پژوهش حاضر با هدف بررسي وضعيت اعتماد سازماني در دانشگاه هاي دولتي غرب ايران انجام شده است. روش پژوهش توصيفي و از نوع رابطه اي بوده و جامعه آماري پژوهش برابر1972 نفر بوده كه تعداد آن 327 نفر با استفاده از روش نمونه گيري طبقه‌اي متناسب با حجم به عنوان نمونه آماري انتخاب گرديد. داده ها بوسيله پرسشنامه اعتماد سازماني مبتني بر الگوي ماير و داويز (1999) گردآوري شده است . نتايج بدست آمده از نشان از كاهش برخي از مولفه هاي اعتماد عمومي و حاكي از عدم اعتماد اعضاي هيات علمي دانشگاه هاي جامعه هدف به فضاي عمومي اعتماد در دانشگاه هاست . نتايج حاصل از آرمون فرضيه هاي تحقيق تاييد مي كند كه تفاوت قابل ملاحظهاي بين ميانگين نظرات اعضاي هيأت علمي در خصوص مؤلفههاي اعتماد سازماني بر اساس متغيرهاي جمعيتشناختي قابل مشاهده نبوده اما تحليل واريانس نشان مي دهد كه بين ميانگين هاي مؤلفههاي اعتماد كاركنان به مدير و اعتماد مؤسسهاي تنها بر اساس نوع دانشگاه محل خدمت، تفاوت معناداري وجود دارد. اين در حالي كه براساس ديگر متغيرهاي جمعيتشناختي تفاوت معناداري بين مؤلفههاي اعتماد سازماني قابل مشاهده نيست. در پايان پيشنهاد كاربردي براي تقويت اعتماد سازماني در دانشگاه ها و موسسات آموزش عالي ارائه گرديده است .