اينترلوكين ها و عامل مرگ بافت تومور

اينترلوكين ها خانواده بزرگي از سايتوكاين ها هستند كه اكثر سلولها قادر به سنتز يكي از آنها ميباشند. آنها پاسخ زيستي شان را با اتصال به گيرنده هاي خاص روي سطح سلولهاي هدف افزايش مي دهند. چندين اينترلوكين مخصوصا آنهايي كه قادر به تنظيم رشد سلول تغيير شكل يافته هستند، در درمان بيماري مخصوصا برخي از انواع سرطان ها مورد توجه قرار گرفته اند. اينترلوكين 2 نقشي مهمي در پاسخ ايمني دارد و به وسيله لنفوسيتهاي T در پاسخ به فعالسازي به وسيله آنتي ژن و ميتوژن توليد ميشود. علاوه بر افزايش تكثير لنفوسيت هايB ، افزايش توليد و ترشح آنتي بادي را تحريك و با اين روش به طور موثر پاسخ هومورال را قوي مي سازد. همچنين ميتواند تمايز سلولهاي كشنده فطري (NK) تشكيل دهنده سلول هاي لنفوكين (LAK) را تحريك سازد كه فعاليت توموركشي زيادي را نشان مي دهند. اينترلوكين 1 معروف به فاكتور فعال كننده لنفوسيت(LAF) ، يك سيتو كين پيش التهابي است كه سنتز سوبسترا هاي گوناگون مانندeicosanoids را به علاوه پروتئاز ها و آنزيمهاي درگير در توليد واسطه كنندگان التهابي افزايش مي دهد و به عنوان يك محرك كمكي رشد/تمايز سلول هماتوپوئتيكي عمل مي كند. اينترلوكين11 عمدتا به وسيله سلولهاي استروماي مغز استخوان كه توسط اينترلوكين 1 فعال شده و همچنين سلولهاي فيبروبلاست ساخته ميشود و به عنوان فاكتور رشد هماتوپوئيتيكي عمل ميكند. همچنين باعث تحريك رشد/تمايز سلولهاي مغز استخوان بر گرفته از سلولهاي بنيادي ميشود كه به ماكروفاژ ها تمايز مي يابند. ژن/دي ان اي برخي اينترلوكين ها درE.coli بيان و محصولات پزشكي به صورت تجاري توليد و روانه بازار شده است. در برخي موارد نياز به مهار سازي فعاليت اينترلوكين ها ميباشد كه در مورد بيماريهاي خود ايمني رخ ميدهد. داروهاي سركوب كننده سيستم ايمني به وسيله جلوگيري از سنتز اينترلوكين يا تزريق فرم هاي محلول گيرنده اينترلوكين عمل ميكنند.