كارآفريني سازماني (مفاهيم، ويژگي ها، مدل ها)

در دنياي در حال تحول امروز، كاميابي از آن جوامع و سازمان‏هايي است كه بين منابع كمياب و قابليتهاي مديريتي و كارآفريني منابع انساني خود رابطه معني داري برقرار سازد. به عبارتي ديگر جامعه و سازماني مي تواند در مسير توسعه، حركت روبه جلو و با شتابي داشته باشد كه با ايجاد بسترهاي لازم منابع انساني خود را به دانش و مهارت كارآفريني مولد تجهيز كند. تا آن ها با استفاده از اين توانمندي ارزشمند، ساير منابع جامعه و سازمان را به سوي ايجاد ارزش و حصول رشد و توسعه، مديريت و هدايت كنند. از اينرو كارآفريني را بايستي به عنوان يكي از ضروريات قرن حاضر كه به عصر اطلاعات موسوم است، دانست كه داراي پيامدهايي چون جهاني شدن، فراگيري فناوري هاي نوين، تحولات شتابان در مبادلات و رقابت شديد در زمينه كسب و كار مي باشد. در چنين فضايي كارآفريني سازماني مي تواند به عنوان عامل رشد و توسعه و يكي از مهمترين شاخصهاي تاثيرگذار در دستيابي به آينده مطلوب مطرح باشد. كارآفريني سازماني به سازمان‏ها كمك ميكند تا نيازهاي واقعي مشتريان خويش را شناسايي كنند و براي بهبود مستمر خدمات و فرآورده هاي توليدي، فعاليت هاي كارآفرينانه خود را به اجرا در آورند. كارآفريني سازماني مي تواند سازمان‏ها را از نو احيا كند اين فرايند نوشوندگي از طريق فعاليت هاي نوآورانه اي رخ مي دهد كه باعث دستيابي سازمان به مهارت ها، قابليت ها و منابع جديد مي‏شود. نوآوري در اين مورد ايجاد، توسعه و پياده سازي ايده ها و رفتارهاي جديد است به همين منظور در اين مطالعه ضرورت و اهيت كارآفريني، ويژگي كارآفريني سازمان، ابعاد و موانع كارآفريني ارائه و سپس مدل هاي مختلف كارآفريني بررسي شده است.