بررسي ريشه‌هاي نابرابري و نقد فرضيه كوزنتس

بسياري از اقتصاددانان از جمله كوزنتس و سازمان­هايي مانند بانك جهاني و صندوق بين‌المللي پول از سياست‌هاي اقتصادي رشدگرا حمايت مي‌كنند. اين ديد مكانيكي نسبت به توسعه، فاقد بسياري از متغيرهاي اساسي توسعه است. زيرا افزايش رقم توليد ناخالص ملي در هر كشور تنها جزئي از توسعه است و توسعه جرياني چندبعدي است كه نهادهاي ناكارا و سياست­هاي نابجاي دولتمردان در كشورها مانع از ايجاد برابري به عنوان يكي از اجزاي اساسي توسعه مي‌شود. بنابراين توجه به رويكردي بديل (نهادگرا) براي نظريه‌هاي نئوكلاسيك كه صرفاً توجه به توزيع مجدد درآمد و افزايش درآمد سرانه را شاخصه توسعه ملي مي‌داند، ضروري است. دراين رويكرد، چگونگي شكل­گيري نهادها عامل نابرابري قلمداد مي‌شود و به اين كه دولت‌ها از ايجاد نهادها چه هدفي را دنبال مي­كنند توجه مي‌شود در اين مقاله به ريشه­ها وعلل نابرابري فردي، فرهنگي، سياسي، اقتصادي،‌ اجتماعي،جهاني و نهادي پرداخته مي‌شود. و سعي مي­شود به سؤال‌هايي از اين دست پاسخ داده شود كه آيا با رشد اقتصادي و توزيع مجدد درآمد، مشكل نابرابري حل مي‌شود؟ چه كساني از رشد اقتصادي منتفع مي‌شوند و رشد اقتصادي و توزيع عادلانه­تر درآمد براي كشور‌هاي كم درآمد، ‌هدف‌هاي سازگاري هستند يا خير؟