مرجعيت زبان فارسي به عنوان يكي از زبان‌هاي زنده و رايج علمي

زبان فارسي در طول حيات ارزشمند خود ابزاري توانمند و خلاق جهت نگهداري و انتقال تمدن عظيم و با شكوه ايراني-اسلامي بوده است. اسلام از طريق زبان فارسي و فارسي زبانان در چين، شبه قاره و بخشي از آسياي ميانه گسترش يافته است. امروز كه پروژه يكسان سازي فرهنگ ها و زبان ها تهديدي مستقيم براي اين زبان به شمار مي رود بايد توجهي عميق و فوري در حفظ و نگهداري و گسترش اين ميراث ارزشمند داشت تا آيندگان فارسي زبان و همچنين غير فارسي زبانان نيز بهره وافي و كافي از آن را داشته باشند. بنابراين حفظ و گسترش زبان و ادبيات فارسي داراي اهميت ويژه و راهبردي است. مرجعيت زبان فارسي به عنوان يكي از زبان هاي زنده دنيا در عرصه علم و همچنين فرهنگ، امريست كه پيش از اين نيز ميسر گشته است و اكنون نيز مي¬توان به مدد تجربيات و مديريت صحيح، دوباره به آن دست يافت. حال كه اين مهم به يكي از دغدغه¬هاي شخص مقام معظم رهبري و جامعه علمي امروز كشور تبديل شده است با تأكيد بر مواردي همچون استفاده از قدرت زايايي زبان، قدرت گويش سخنوران و حتي استفاده درست از لهجه ها و گويش هاي محلي مي توان توانايي زبان فارسي را به عنوان يك زبان زنده علمي مجدداً بازسازي كرد. بحران زبان فارسي بيشتر بحران تفكر است. در گذشته برخي از بزرگ ترين آثار علمي و هنري و فرهنگي جهان توسط اين زبان آفريده شده است و اكنون نيز با استفاده از فرصت به وجود آمده از طريق انقلاب اسلامي بايد تفكر و ذهن جديد ساخته شود تا با خلق آثار جديد زواياي ديگر اين زبان نيز كشف گردد. بنابراين قرار گرفتن عنواني همچون « مرجعيت زبان فارسي به عنوان يكي از زبان هاي زنده و رايج علمي» به عنوان يكي از افق هاي پيشنهادي و لزوم توجه به راهكارها و تدابير مربوطه در پيش-نويس سند الگوي پايه مي تواند مورد نظر قرار گيرد.