رويكرد سيستمي خوراك‌بوم و استلزامات آن براي سياست‌گذاري امنيت غذايي پايدار در راستاي الگوي اسلامي-ايراني پيشرفت

در اين مقاله تلاش شده است تا ديدگاهي سيستمي براي تحقق امنيت غذايي از رهگذر توسعه پايدار بخش كشاورزي با توجه به الگوي اسلامي-ايراني پيشرفت مطرح شود. روش تحقيق حاضر با توجه به ماهيت و اهداف تحقيق و به لحاظ ويژگي در نحوه جمع آوري اطلاعات در ارتباط با موضوع مورد نظر، توصيفي تحليلي مي باشد. جمع آوري اطلاعات نيز با استفاده از منابع مكتوب كتابخانه اي، ‌مقالات پژوهشي در حوزه ترويج و آموزش كشاورزي و تعبيري از مقالات حوزه ي آموزشي مديريت گرفته و اساس كار بر تحليل و استنباط محقق و به لحاظ استفاده از نتايج كاربردي مي-باشد. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان داد كه همه كشورها براي توسعه بخش كشاورزي مجموعه سياست و برنامه راهبردي‌اي دارند كه مبتني بر محورهاي خاصي همانند توانمندسازي كشاورزان خرده پا و مزارع خانوادگي، حفظ محيط زيست، رشد كشاورزي تجاري پيشرو صادرات گرا و نظاير آن استوار است. مرور جايگاه بخش كشاورزي در برنامه‌هاي توسعه‌اي كشور از يك‌سو نشان‌دهنده روند نزولي اين جايگاه و پراكندگي، عدم انسجام و گسست رويكردهاي حمايتي از بخش كشاورزي از ديگر سو است. اين واقعيت بازتاب نبود يك ذهنيت راهبردي و بلندمدت‌نگر براي حمايت از بخش كشاورزي است. چنين رويه‌اي آشكارا با رويكرد راهبردي كشور در راستاي ظرفيت سازي پايدار ملي مبتني بر اقتصاد مقاومتي كه يكي از محورهاي كليدي آن تحقق امنيت غذايي برخاسته از يك كشاورزي توسعه يافته پايدار است، همسو نيست.