تنظيم جمعيت بر اساس ظرفيت زيستي و ثروت كشور

برنامه‌ريزي جمعيت هر كشور متناسب با ظرفيت زيستي آن امر حياتي ضروري است. سياست‌هاي كنترل جمعيت از جمله سياست‌هايي است كه كشورهاي توسعه‌يافته به كشورهاي درحال‌توسعه يا توسعه‌نيافته پيشنهاد مي‌كنند. كشورهايي مثل ايران اگر نرخ نزولي رشد جمعيت خود را كنترل نكنند در آينده با مشكلات پيري جمعيت كاهش خطرناك جمعيت روبرو مي‌شوند كه هزينه زيادي را براي اقتصاد كشور به دنبال خواهد داشت. افزايش جمعيت هم مشكلاتي از قبيل فقر و عدم تحقق عدالت اجتماعي و ... به وجود مي‌آورد. ميان ثبات يا تغييرات جمعيت برنامه‌ريزي براي توسعه اقتصادي، اجتماعي فرهنگي متناسب با طبيعت رابطه وجود دارد؛ زيرا اصولاً بدون اطلاعات كامل جمعيت­شناختي، امكان برنامه‌ريزي براي توسعه وجود ندارد. چند ديدگاه در خصوص تغييرات جمعيتي وجود دارد؛ نظريات افزايش، كاهش، ثبات و تناسب جمعيتي. پذيرش هر يك از اين نظريات مستلزم داشتن سياست مناسب جمعيتي است. گفتمان حاكم پس از انقلاب ايران مبتني بر كاهش جمعيت بوده است. اما اينك كشور ما رويكرد افزايش جمعيت در پيش‌گرفته است. كه با واكاوي و نقد و نظريات، نظريه (تناسب جمعيت) را متناسب با منابع زيستي شرايط اقليمي كشور پيشنهاد مي‌شود كه لزوم توجه به مفاهيم ظرفيت برد سرزمين در برنامه‌ريزي مديريت كشور تعيين ظرفيت زيستي بيش ‌از پيش احساس مي‌شود. تا هم رشد متناسب با منابع زيستي و اقليم داشته باشيم و هم مفهوم توسعه پايدار حفظ شود. هم‌چنين سياست راهبردي جمعيت در اسلام، فزوني كمي كيفي جمعيت، با توجه به شرايط اقليمي و امكانات موجود باهدف كسب قدرت جامعه اسلامي و تحقق هدف خلقت مي‌باشد.