جايگاه جنبش‌هاي فلسطيني در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

حمايت از جنبش‌هاي آزادي‌بخش و مردم فلسطين دو اصل در سياست خارجي و افق‌هاي الگوي ايراني-اسلامي است. والرشتاين معتقد است نظام بين‌الملل براي كنترل جنبش‌هاي ضد نظام، سعي مي‌كند آنان را در مسير كسب قدرت و تغيير هويت از جنبشي به‌سوي دولتي­شدن هدايت كند. جنبش‌ وقتي ماهيت دولتي پيدا مي‌كند به دليل ماهيت و كار ويژه‌هايي كه از دولت متوقع است، اهداف ضد نظام گذشته‌ در عمل با محدوديت روبرو مي‌شود. سوالي كه بايد به دنبال پاسخ آن بود چگونگي رفتار با جنبش‌ها در درازمدت به‌منظور حفظ كار ويژه آنان در اهداف جمهوري اسلامي است. زيرا اين تغيير در جنبش‌ها الگوي جديدي در حوزه امنيتي سياسي جمهوري اسلامي در منطقه ايجاد خواهد نمود، لذا ضمن حمايت از جنبش‌هاي اسلامي فلسطيني چون حماس بايد از فرآيند سوق آنان به‌سوي دولتي­شدن جلوگيري نمود. اين پديده نوظهور سياسي در الگوي پيشرفت بايد به‌طور ملموس و نظام‌مند تعريف شود. لذا اين جنبش‌ها براي آنكه بتوانند اهداف خود را دنبال كنند بايد هويتي ميان جنبش و دولت داشته باشند و نبايد حمايت از آنان منجر به تغيير هويت از جنبش به دولت به‌طور كامل منجر شود. مي‌بايست در روابط با جنبش‌هاي فلسطيني چون حماس و جهاد اسلامي، اصولي چون درك امكان انشعاب به دليل ماهيت جنبشي و تداوم همكاري با طيف جنبشي و ضد صهيونيستي آن­ها، رفتار منطقه‌اي جنبش تنها در راستاي ضد صهيونيستي، حركت به‌سوي قطع وابستگي با كشورهاي هم راهبرد با اسرائيل را مدنظر قرارداد. درك اين اصول كمك خواهد نمود هويت جنبشي آنان را حفظ شود.