مفهوم‌شناسي و پيگيري ديپلماسي فرهنگي در عرصه بين‌المللي(بررسي موردي ايالات متحده، جمهوري اسلامي ايران)

ديپلماسي فرهنگي به عنوان شناسايي شبكه­ها و دامنه­هاي قدرت در درون فرهنگ­ها و پلي ميان الزامات فرهنگي و ملي و تعاملات بين­المللي مي­باشد. اولين گروه كساني كه در مورد انتقال فرهنگي نظر داشتند معتقد بودند كه يك ديپلماسي فرهنگي قوي ميان مقامات ايالات متحده وجود ندارد­. در مقابل اين گروه­، گروه ديگري وجود داشتند كه مي­گفتند صادرات فرهنگ آمريكايي به عنوان استثمار سرمايه­داري جهاني است. در نهايت يك گروه سومي نيز وجود داشت كه مفهوم امپرياليسم فرهنگي را به چالش كشيده بودند. در آغاز قرن بيست و يكم دانشمندان استدلال مي­كردند كه كشورهايي كه در مقابل اين ديپلماسي فرهنگي مقاومت مي­كنند در واقع در مقابل فرايند جهاني­سازي مقاومت مي­كنند كه اين راه به جايي نمي­برد. انقلاب اسلامي ايران بر مبناي آموزه‌هاي اسلام و تأكيد بر مؤلفه‌هايي مانند فرهنگ و ارزش‌هاي سياسي شكل گرفت. اين امر ماهيت انقلاب و نظام جمهوري اسلامي ايران را از ديگر نظام‌ها متفاوت ساخت­. به گونه‌اي كه ضمن ايجاد تحول فرهنگي در سطح داخلي بر روند تحولات خودباوري ديني و بيداري اسلامي در حوزه پيراموني خود نيز تأثيرگذار بوده است در اين ميان استفاده از ابزارهاي ديپلماسي فرهنگي همچون رسانه، اينترنت و مديريت شبكه­هاي اجتماعي، دانشجويان خارجي ضروري مي­نمايد. در اين مقاله سعي شده بيشتر از زبان خود اجراكنندگان اين ديپلماسي سخن بگويد وهدف نشان­دادن قدرت انتقال فرهنگي در پيشبرد منافع يك كشور بويژه جمهوري اسلامي ايران مد نظر است.