بررسي رابطه بين نوع رهبري مديران با عملكرد و بهره¬وري كاركنان (مطالعه موردي: استانداري مازندران)

به طور كلي يكي از موضوعات مهم و استرتژيك براي سازمان¬ها، برنامه¬ريزي براي افزايش بهره‌وري و يا به بيان صريح¬تر ارتقاي كارايي و اثربخشي در سازمان¬ها مي¬باشد. همچنين در قلمرو مطالعات انساني، اين امر از اهميت بسزايي برخوردار است. چرا كه بهره‌وري، همواره يكي از راهبردهاي اساسي براي تضمين بقا و رشد شركت¬ها و سازمان¬ها به شمار مي¬رود. لذا در اين راستا مقاله حاضر، به تحليل و بررسي تاثير روش¬هاي رهبري بر ارتقاي و افزايش بهره‌وري در سازمان استانداري استان مازندران مي‌پردازد. جامعه آماري 60 نفره كه تلفيقي از مديران و كاركنان است، به عنوان نمونه آماري با استفاده از روش نمونه¬گيري ساده و بر اساس جدول مورگان انتخاب شده¬اند. داده¬هاي پژوهش از طريق اسناد و مدارك و همچنين از طريق پرسشنامه، گردآوري و تجزيه و تحليل داده¬ها جهت تاييد و رد فرضيه¬ها با كمك آزمون¬هاي نرم¬افزار SPSS شامل آزمون تي و همبستگي پيرسون مورد بررسي قرار گرفته است. همچنين براي تعيين ميزان اولويت و اثر بخشي هر يك سبك¬هاي رهبري با استفاده از ضريب رگرسيون صورت پذيرفته است. نتايج اين مقاله نشان مي¬دهد كه سبك مشاركتي، مطلوب¬ترين روش در سازمان اشاره شده را با توجه به ميزان نظرات و توانايي¬هاي كاركنان دارد كه اجراي آن جهت افزايش بهره‌وري در واحد اداري، بالاترين اولويت و امتياز را دارد و همچنين اجراي سبك دستوري و تفويضي جهت رسيدن به حداكثر بهره¬وري در اين واحد از پايين¬ترين اهميت از ديدگاه پاسخ گويان برخوردار مي¬باشد.