توسعه و ارزيابي مدل تخمين دماي هوا به منظور مديريت آبياري فضاي سبز در شهر اصفهان

هدف از اين پژوهش توسعه مدل رگرسيون خطي به منظور تخمين بيشينه، متوسط و كمينه دماي هوا در نقاط مختلف شهر اصفهان در فصل¬هاي بهار و تابستان بر اساس دماي هواي ايستگاه مبنا به منظور مديريت آبياري فضاي سبز شهري مي¬باشد. پنج ايستگاه هواشناسي اتوماتيك در پنج نقطه شهر كه از نظر نوع پوشش سطح و كاربري اراضي با يكديگر متفاوت بودند نصب و دماي هوا به مدت سه سال اندازه¬گيري شد. دو سوم داده¬هاي دوره به صورت تصادفي براي برازش مدل انتخاب و ارزيابي مدل با يك سوم داده¬هاي باقيمانده انجام شد. به منظور ارزيابي مدل¬هاي توسعه داده¬شده از شاخص¬هاي آماري ضريب تعيين (R2)، ريشه ميانگين مربعات خطا (RMSE) و ميانگين خطاي مطلق (MAE) استفاده شد. نتايج نشان داد كه همبستگي خطي معني¬داري در سطح احتمال 5 درصد بين دماي هوا در هر يك از ايستگاه¬هاي سطح شهر با ايستگاه مبنا وجود دارد. شيب خط تمامي مدل¬هاي تخمين دماي هوا در فاصله اطمينان 95 درصد معني¬دار بود. مدل¬هاي تخمين متوسط و بيشينه دماي هوا دقت برآورد بالاتري نسبت به مدل تخمين كمينه دماي هوا داشتند. مدل¬هاي توسعه داده¬شده از دقت قابل قبولي برخوردار (36/1 RMSE 6/0 و 06/1 MAE 45/0) و براي هر ايستگاه منحصر به¬فرد بوده و قابل استفاده براي ساير ايستگاه¬ها نيست. بنابراين مي¬توان نتيجه گرفت براي دستيابي به مقدار دقيق دماي هوا در سطح شهر نصب ايستگاه هواشناسي در هر خرد اقليم بر اساس نوع پوشش سطح و كاربري اراضي ضروري است.