بررسي مشكلات سيستمهاي آبياري تحت فشار در ايران

با رشد جمعيت و نياز روز افزون به مواد غذايي و در نتيجه كمبود محصولات كشاورزي، نياز به توسعه كشاورزي وجود دارد. از طرفي ازدياد محصولات كشاورزي بستگي مستقيم به تامين آب مورد نياز دارد، لذا پذيرش سيستمهاي آبياري تحت فشار يكي از روشهاي استفاده بهينه از آب در كشاورزي است ]1[. با توجه به مصرف بيش از 92 درصد منابع آب شيرين كشور توسط بخش كشاورزي، با استفاده غالب از روشهاي آبياري سنتي با راندمان 30 تا 32 درصد ]2[، اجراي سيستمهاي تحت فشار و افزايش راندمان مصرف مي تواند در مصرف بهينه آب موثر باشد. اما طراحي و اجراي يك سيستم آبياري ممكن است به نحو مطلوبي به انجام نرسيده باشد. از آنجا كه بسياري از مشكلات طراحي و اجراي سيستمهاي آبياري مي تواند مشابه باشد، شناسايي و بررسي آنها مي تواند ما را در كاهش اين مشكلات و افزايش بهره وري سيستم هاي آبياري تحت فشار ياري دهد.