كشاورزي، امنيت غذايي و كمبود آب در ايران

ايران كشوري خشك با محدوديت شديد منابع آب است و براي حفظ امنيت غذايي بايد تمام بخش هاي علمي، اجرايي، خصوصي و بهره بردارن همكاري نمايند. كشاورزي شديدا تابع زمان و مكان است، لذا نمي توان با چندين جلسه كارشناسي از راه دور براي كشاورزي و آب كل كشور برنامه ريزي نمود. درصورتي كه دو وزارتخانه جهادكشاورزي و نيرو ارتباط قوي تري با وزارت علوم، تحقيقات و فناوري داشته باشند و از پتانسيل هاي موجود در دانشگاه ها استفاده نمايند مي توان براي حل مشكلات آب و كشاورزي كشور اقدامي نمود. كه لازمه اين ارتباط تصميم گيري در بالاترين سطح مي باشد. تصميم گيري هاي كلان كشور از نتايج بدست آمده در دانشگاه هاي كشور، در مقياس خرد، استخراج شده باشد پايدار خواهند بود. از سوي ديگر در صورتي كه دانشگاه ها خود را موظف به تمركز بر مشكلات آب و كشاورزي كشور بدانند و براي ارايه راه حل هاي اجرايي گام برداند، اين مهم تحقق يافتني است. در حال حاضر دانشجويان تحصيلات تكميلي زيادي در دانشگاه هاي برتر كشور مشغول تحصيل هستند، بايد براي موضوع پايان نامه ها و رساله ها برنامه منسجم داشت و از اين پتانسيل ها استفاده نمود. اگرچه دانشگاه بايد مرزهاي علم را درنوردد و پيش رود، اما نبايد فراموش كرد كه يكي از مهمترين رسالت هاي دانشگاه حل مشكلات كشور است. لازمه برون رفت از شرايط فعلي همگرايي شديد سه وزارت خانه علوم، تحقيقات و فناوري، جهاد كشاورزي و نيرو در بالاترين سطح مي باشد. در غير اينصورت تا چند سال آينده در اكثر نقاط كشور پس از بحران كمبود آب، شاهد بحران تخريب محيط زيست، بحران نابودي خاك و بحران آلودگي هوا و شايد شاهد فاجعه آب-خاك-هوا-محيط زيست خواهيم بود.