مدل‌سازي مناسبات نظام سياسي و نظام علمي بر اساس تبارشناسي در تمدن اسلامي، ايراني(قرن سوم تا هفتم)

مناسبات نظام سياسي و نظام علمي، از موضوعات مهم در تمدن سازي است و از جمله مسائل راهبردي در مطالعات تمدن اسلامي مي باشد. نوسانات تمدن اسلامي ايراني نسبت به مناسبات نظام علمي و نظام سياسي، نيازمند مدل سازي است. اين مدل سازي، به پژوهشگر مطالعات تمدن اسلامي كمك مي نمايد تا بتواند از خلال مناسبات نظام علمي و سياسي، نقاط قوت و ضعف و فراز و فرود تمدن را، شناسايي نموده و براي آينده تمدن اسلامي مدل هاي كاملتري را ارائه نمايد. در اين مقاله تلاش شده است تا بر اساس روش تبارشناسي، سه دوره «طلوع، شكوفايي و افول» تمدن اسلامي، مورد تحليل و مدل سازي قرار گيرد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد، هنگامي كه نخبگان علمي و سياسي با يكديگر ائتلاف نمايند و به نحو جامع حول شش عنصر؛ امنيت، عدالت، رفاه، عقل، نقل و تجربه اتفاق پيدا كنند، فرآيند تكامل تمدن رقم خواهد خورد. از سوي ديگر، هرگاه تفرقه سياسي و حصر گرايي علمي بر جامعه مسلط شود، آغاز دوران افول خواهد بود.