نظريه دين حداكثري و تمدن‌سازي اسلامي نگاهي به مباني دين شناختي تمدن سازي اسلامي از ديدگاه قرآن و اهل بيت

موضوع تمدن سازي يكي از مباحث مهم محافل علمي معاصر است كه با مطرح شدن مساله جنبش نرم افزاري و تمدن نوين اسلامي روند جدي تري به خود گرفته و انديشمندان بسياري درباره آن نظريه پردازي كرده اند. پي-ريزي تمدن ديني بر مباني دين شناختي متعددي استوار است كه قلمروشناسي دين يكي از مهم ترين آنهاست. در پاسخ به سوال از گستره و قلمرو دين، به ‌طور كلّي دو ديدگاه عمده به وجود آمده است: 1. ديدگاه حدّاقلي كه زبان دين را محدود به قلمرو خاصّي كرده و از دخالت آن در بسياري از امور (اجتماعي، سياسي، فقهي و...) مي‌پرهيزد؛ 2. ديدگاه حدّاكثري كه ديدگاهي جامع‌گرايانه در برابر گسترة دين اتّخاذ مي‌كند. نوشتار حاضر، نظرية دين حدّاكثري را از منظر قرآن كريم و اهل بيت (ع) تبيين نموده، و ديدگاه حدّاقلي را به چالش مي‌كشاند. در ابتداي مقاله، پس از بيان دو ديدگاه حداقلي و حداكثري درباره قلمرو دين، مباني نظريه حداكثري تبيين شده، پس از آن، جامعيت دين با توجه به جاودانگي، كمال و خاتميت اثبات شده است. در پايان هم پس از نقد سكولاريسم، نسبت دين و سياست مورد بحث واقع شده است.