كشاورزي پايدار محور توسعه و اقتصاد مقاومتي

با توجه به افزايش جمعيت دنيا و كاهش روز افزون منابع توليد، كشاورزي سنتي كه شامل شيوههاي زراعي و نظام توليد قبل از ورود فنّاوري به كشاورزي بر مبناي تعادل و توازنهاي طبيعي و اكولوژي در طبيعت استوار بود، نميتوانست جوابگوي تأمين غذاي دنيا باشد. در حال حاضر مخاطرات و بحرانهاي حاصل از ورود نهادههاي شيميايي به بخش كشاورزي علاوه بر سلامت توليد، كميت و ميزان توليد را نيز با مشكل مواجه كرده است و مخاطرات زيستمحيطي و بهداشتي جدي را به همراه داشته و با تحديد شديد منابع توليد همراه بوده است. در اين تحقيق پس از بررسي منابع موردنظر و نتايج پژوهشي، سعي شده است كه به شناخت و معرفي طرح توسعه كشاورزي پايدار پرداخته شود و جايگاه آن در اقتصاد مقاومتي مورد بحث قرار گيرد. كشاورزي پايدار سعي در توليد غذا باكيفيت و كميت كافي و مناسب، حفظ و افزايش حاصلخيزي خاك در دراز مدت، ايجاد توازن هماهنگ بين توليد محصولات كشاورزي، كاهش انواع آلودگيها در آبوخاك و هوا، حفظ سلامتي كشاورزان و توليدكنندگان از طريق ايجاد اكوسيستم سالم، توليد غذاي سالم و متنوع، توليد منسوجات با دوام و كيفيت، حفظ تنوع ژنتيكي سيستمهاي توليد، حفاظت از منابع آب و گونه هاي زيستي و بهرهبرداري صحيح از آنها و درنهايت حفظ محيطزيست، افزايش درآمد كشاورزان و توليدكنندگان و كاهش هزينههاي توليد در مناطق كم بازده ميباشد. آگاهي جوامع به ايمني غذايي و حفاظت محيطزيست و سلامتي جوامع از طريق تحقيق و برنامهريزي دقيق كشاورزي پايدار حاصل ميگردد تا نسلهاي آينده بتوانند از شرايط مناسب برخوردار گردند.