مقايسه جذب زيستي سرب توسط سه تركيب اسفرزه، به دانه و بارهنگ در موش آزمايشگاهي

فلزات سنگين از جمله سرب يكي از مهمترين مشكلات زيستي محسوب مي شوند كه سلامت اندام هاي مختلف انسان را تحت تاثير قرار مي دهند. جذب زيستي كه به عنوان توانايي تركيبات زيستي براي اتصال يافتن و جمع كردن فلزات سنگين از آب تعريف مي گردد، روشي نوين و موثر در حذف فلزات سنگين است. در اين مطالعه به منظور بررسي جذب زيستي سرب توسط به دانه، بارهنگ و اسفرزه، 50 سر موش آزمايشگاهي نر نژاد balb/C خريداري و پس از يك هفته نگهداري در شرايط طبيعي، به صورت تصادفي به پنج گروه ده تايي به شرح زير تقسيم ‌شدند: گروه كنترل، آب و غذاي معمولي دريافت نمود. گروه سرب، غذاي نرمال و آب حاوي ppm75 استات سرب و سه گروه ديگر هر يك به ترتيب 2 درصد بارهنگ، به دانه و اسفرزه در خوراك و ppm75 استات سرب در آب آشاميدني دريافت نمودند. در پايان مطالعه (روز دهم)، مدفوع موش ها جمع آوري شد و پس از مرگ انساني، بافت هاي كبد وكليه برداشت شد و غلظت سرب آن ها با روش جذب اتمي اندازه گيري شد. داده ها با روش آماري ANOVA مقايسه شدند. نتايج نشان داد كه استفاده از اسفرزه به طور معناداري ميزان دفع مدفوعي سرب را افزايش و جذب كبدي آن را كاهش مي دهد (05/0 P). استفاده از بارهنگ و به دانه تاثير معني داري در دفع مدفوعي و جذب كبدي سرب نشان نداد (05/0 P) و اين در حالي است كه هر سه دانه به طور معناداري جذب كليوي سرب را كاهش دادند (05/0 P). اسفرزه به واسطه ي ماهيت ساختاري خود قادر به افزايش دفع مدفوعي سرب و كاهش جذب بافتي آن است و بر اين اساس، استفاده از اين دانه گياهي در رژيم غذايي افراد داراي احتمال مسموميت مزمن با سرب، توصيه مي شود.