امولسيون سازي خودبه خودي روغن ماهي با استفاده از صمغ ژلان

امولسيون سازي خودبه خودي از مهم ترين روش هاي كم انرژي تهيه امولسيون مي باشد. در اين روش، تشكيل قطرات با تيتراسيون فاز روغني در فاز آبي به دست مي آيد. علي رغم مزيت هاي فراوان، داراي محدوديت هايي از جمله نياز به مقدار زياد مواد فعال سطحي سنتزي نظير پلي سوربات ها و استرهاي سوربيتان است. روش امولسيون سازي خودبه خودي وابسته به نفوذ سريع سورفاكتانت هيدروفيليك از فاز روغني به فاز آبي در زمان تماس مي باشد. اما، با توجه به ناسازگاري تري آسيل گليسرول هاي بلند زنجير به محيط آبي، استفاده از اين روش محدود به روغن هاي كوتاه و متوسط زنجير شده و در منابع گزارشي مبني بر امولسيونه كردن خودبه خودي تري آسيل گليسرول هاي بلند زنجير وجود ندارد، به همين دليل تهيه امولسيون روغن ماهي به روش امولسيونه كردن خودبه خودي با كمترين مقدار سورفكتانت سنتزي و بدون نياز به كمك حلال، توسط صمغ ژلان به عنوان يك بيوپليمر زيست سازگار هدف اين پژوهش مي باشد. روغن ماهي در محلول ژلان آسيل پايين با سورفاكتانت پلي اكسي اتيلن (20) سوربيتان مونو اولئات (تويين 80) در نسبت هاي سورفاكتانت به روغن مختلف به روش خودبه خودي امولسيفيه شد. شاخص پايداري امولسيون ها محاسبه و اندازه ذرات، بار الكتريكي (پتانسيل زتا)، كدورت، ويسكوزيته و عدد پراكسيد سامانه هاي پايدار مورد ارزيابي قرار گرفت. حداقل غلظت ژلان موردنياز در فاز آبي به منظور تهيه امولسيون پايدار به روش خودبه خودي در نسبت 1 به 1 سورفاكتانت به روغن، 4 ميلي گرم بر گرم بود. با افزايش غلظت ژلان مصرفي نسبت سورفاكتانت به روغن مورد نياز كاهش يافت. با 6 ميلي گرم بر گرم ژلان و نسبت سورفاكتانت به روغن برابر 1/0 امولسيون كاملا پايدار به مدت 60 روز تهيه شد. غلظت ژلان همچنين اندازه قطرات روغن و زتاپتانسيل را تحت تاثير قرار داد. مطابق به نتايج ارزيابي عدد پراكسيد سامانه ها، روغن ماهي امولسيفيه به روش خود به خودي در طول دوره نگهداري مورد اكسيداسيون قرار نگرفت.