توسعه الگوريتم طراحي پروانه نيمه مغروق

در يك قرن اخير با پيشرفت تكنولوژي و با توجه به لزوم افزايش سرعت در جا‌بجايي‌ها و حمل و نقل دريايي، توجه به شناورهاي تندرو افزايش چشم‌گيري داشته است. نكته‌ي حايز اهميت آن است كه در اين راستا، مباحث مرتبط با افزايش تراست به منظور افزايش سرعت، همواره مورد نظر بوده است. يكي از روش‌هاي مرتبط، طراحي و انتخاب سيستم پيشرانش مناسب و دركنار آن انتخاب پروانه‌اي با بازدهي قابل توجه مي‌باشد. از ميان سيستم رانش‌هاي پروانه‌اي، پروانه‌هاي نيمه‌مغروق به دليل بعضي ويژگي‌هاي مطلوب، اخيراً در شناورهاي سبك و تندرو كاربرد زيادي پيدا كرده است. در حال حاضر برخلاف پروانه‌هاي مغروق، روش‌هاي تئوري به دليل مشكلات مربوط به مدل‌سازي اين پروانه‌ها كاربرد قابل ملاحظه‌اي ندارند و طراحي پروانه‌هاي نيمه‌مغروق عمدتاً براساس مطالعات تجربي صورت مي‌گيرد. يكي از مراحل مهم الگوريتم انتخاب پروانه، تعيين ضرايب هيدروديناميكي تراست و گشتاور مي‌باشد؛ اما به دليل كاركرد پروانه‌هاي نيمه‌مغروق در مرز مشترك مايع و هوا و پيچيدگي‌هاي مربوطه، مقياس‌بندي براي آزمايش‌هاي مدل به سادگي پروانه‌هاي معمولي نيست. در اين مطالعه سعي شده است با استفاده از داده‌هاي تجربي، الگوريتم طراحي و انتخاب اين نوع پروانه توسعه داده شده، بر اساس الگوريتم توسعه يافته، پروانه‌ي مناسب براي يك شناور تندرو (شناور بشير) انتخاب شود. پس از بدست‌آمدن نتايج براي شناور نمونه، تغييرات بازدهي پروانه انتخابي در اين مطالعه در مقايسه با مطالعات قبلي ديده مي‌شود.