توانمندسازي زنان در سياست هاي شهري با رويكرد توسعه پايدار

در ميان گروه هاي اجتماعي ،زنان نيمي از جمعيت كشور را تشكيل مي دهند.امروزه دنيا با اين واقعيت مواجه شده كه زنان ديگر نمي توانند بعنوان عوامل نامريي در فرايند توسعه به حساب آيند. حقيقت اين است كه زنان در جوامع در حال توسعه از جمله ايران كمتر مورد توجه قرار گرفته است. به همين جهت عليرغم برنامه ريزي ها و حمايت هاي انجام يافته هنوز زنان نتوانستند به جايگاه و نقش مناسب خود در اداره امور كشور و در تصميم گيري ها دست يابند.رسيدن به معيار توانمندسازي زنان در چهارچوب تحليل جنسيتي نياز به يك حركت همه جانبه دارد كه شامل اصلاحات فرهنگي، اجتماعي، ساختار حقوقي ، تغيير تدريجي باورها و ارزش ها و همچنين برنامه ريزي از پايين به بالا دارد. در كشور ما مردان بيشتر بهره وران و زنان قربانيان توسعه اند زيرا در اين چنين جوامعي نقش و جايگاه زنان را خانه زيستي مطرح ميكند.معناي زندگي در خانه ،خانواده و تربيت بچه ها خلاصه مي شود.مدارج اجتماعي و اشتغال تنها در صورت بهبود كيفيت ايفاي نقش زن در خانواده ،قابل توجيه است.بنابراين توسعه براي زنان به معني بار كاري بيشتر در بيرون از خانه بوده است.يكي از مهمترين معيارها جهت سنجش درجه توسعه يافتگي يك كشور ميزان اهميت و اعتباري است كه زنان درآان كشور دارا مي باشندو توسعه زماني مداوم و متناسب خواهد بود كه زنان و مردان دوشادوش هم فعاليت كنند و تا زماني كه زنان خارج از محدوده اجتماعي در نظر گرفته شوند توسعه دست نيافتني خواهد بود. توانمند بودن و توانمند ساختنن زنان به جامعه در رسيدن به اهداف توسعه كمك خواهد كرد. هرچه اگاهي زنان افزايش يابد جامعه بسوي ترقي و پيشرفت گام خواهد برداشت. بنابراين به دليل شرايط بحراني چه در سطح محلي و چه در سطح ملي حضور زنان بيش از گذشته در مديريت و سياست شهري لازم ميآيد.