مقابله با بيابان زايي و دست يابي به توسعه پايدار

پيشرفت، رشد و تحول هر كشور و جامعه اي در گرو داشتن دانش و فناوري و استفاده بهينه و مطلوب از امكانات و ظرفيت هاست. بهره وري مي تواند بيشترين استفاده از كمترين امكانات در راه رسيدن به رشد و شكوفايي همه جانبه زندگي انسان ها باشد. در قرن حاضر، بيابان زايي يكى از مهم ترين چالش هاى موجود در راستاى دست يابى به توسعه پايدار و مديريت اراضي مى باشد كه در نتيجه عوامل اقليمى و انسانى به وجود آمده و به عنوان چالش مهم جامعه جهانى شناخته مى شود. ايران جزء كشور هاي بياباني دنياست. با دخالت انسان، بيابان زايي در ايران رو به افزايش مي باشد كه موجب مهاجرت افراد به شهرهاي بزرگ، شور شدن اراضي و آب هاي زيرزميني، مدفون شدن آبادي ها زير توده شن و به خطر افتادن محيط زيست و سلامت مردم شده است. از اين رو بايد راه هايي براي روبه روشدن با بيابان زايي و دست يابي به توسعه پايدار ارائه كرد. اين راه ها شامل مالچ پاشي، كمربند سبز، كنترل جمعيت، توليد اشتغال، استفاده از تكنيك هاي نوين و مناسب كشاورزي دربيابان مي باشد.