فرم شهري پايدار جهت دستيابي به عدالت اجتماعي: شهر فشرده يا شهرگسترده

شهرسازي امروزه نوعي از الگوهاي توسعه شهري را به كار برده كه ناپايداري را در شهرها به وجود آورده است؛ افزايش جمعيت شهري و گسترش محدوده شهرها سبب مشكلات زيست محيطي عدبده اي در شهرها شده است كه ضرورت توجه جدي تر به توسعه پايدار و پايداري شهري را مي طلبد. جهت رسيدن تمامي ساكنان شهر به نيازهايشان به صورت برابر، مبحث عدالت اجتماعي در فضاي شهري به وجود مي آيد كه عدم توجه به آن تبعات بسيار بدي را در پي خواهد داشت. در اين تحقيق جهت دستيابي به يك شهر عدالت محور و انسان محور، دو نوع الگوي شهري عمده(شهر فشرده و شهر گسترده) مورد بررسي قرار گرفتند تا به اين مهم دست يابد كه، كدام يك از دو نوع الگوي شهري عمده، به ارتقاء عدالت اجتماعي كمك مي كند. اين تحقيق با روش توصيفي– تحليلي انجام گرفنه است و جمع آوري اطلاعات به شيوه اسنادي و كتابخانه اي مي باشد. يافته هاي تحقيق نشان از آن دارد كه الگوي شهر فشرده در مقايسه با الگوي شهر گسترده در بر آوردن شاخص هاي عدالت اجتماعي سهم عمده اي دارد كه نه تنها از حفاظت زيست محيطي حمايت مي كند، بلكه همچنين بر ارتقاء عدالت اجتماعي نيز حمايت مي كند. خلاصه اينكه جهت دستيابي به شكل پايدار شهري، موثر ترين راهكار، استفاده از الگوي شهر متراكم مي باشد