مباني فلسفي بومي سازي برنامه درسي

ضرورت هماهنگي جامعه علمي ايران با جريان پيشرفت و توسعه علوم انساني در جهان آشكار است و اگر چه نمي توان علوم انساني توليد شده در غرب را مساوي با علوم انساني در كل جهان دانست، اما دامنه تاثير اين علوم و پذيرش آن از سوي جوامع دانشگاهي جهان- از جمله ايران- انكار ناپذير مي نمايد و اهميت اين موضوع آنگاه بيشتر پديدار مي شود كه از سويي به ماهيت و مبا ني علوم انساني غرب و بينش حاكم بر آن و از سوي ديگر به تاثير فزاينده علوم انساني بر دانشگاهيان واز آنجا بر همه لايه هاي جامعه پي ببريم و يافت اهميت همين موضوع است كه تحقق بومي سازي برنامه درسي بويژه براي دانشگاهيان را ضروري مي سازد، امري كه خود مبتني بر كشف مباني فلسفي بومي سازي علوم در دو حوزه هستي شناسي و معرفت شناسي است: كشف مصاديقي از بومي سازي در تجربه تاريخي فيلسوفان مسلمان نشان مي دهد كه اگرچه اين اصطلاح متعلق به دنياي مدرن و پست مدرن است، اما چنين نيست كه هرجا واژه يا اصطلاحي نباشد معنا و مفهوم معادل آن نيز وجود نداشته باشد و بررسي رويكردهاي گوناگون نشان مي دهد كه بومي سازي بر مبناي ديد گاه هاي اومانيستي، ماترياليستي و پوزيتيويستي ناممكن و غير ضروري است، در حالي كه مطابق ديد گاه هاي مقابل اينها از جمله پست پوزيتيويسم ماهيت و محتواي علوم تابعي از شرايط فرهنگي ، اجتماعي و...است و بنابراين برنامه درسي دانشگاهي در هر جامعه اي بايد در راستاي نيازها و مقتضيات فرهنگي آن جامعه طراحي شود.