نقش رويكرد هاي محلي و جهاني در برنامه درسي آموزش عالي

امروزه مي توان چالش هاي جهاني آموزش عالي در قرن حاضر را، ناشي از ديدگاه هاي نو به كاركردهاي آموزشي دانست. اين ديدگاه ها قطعاً رويكردهاي متفاوتي را به مشكلات آموزش عالي ايران و توانمندي هاي آن اضافه و موضوعات گوناگوني را مطرح مي سازند. مباحثي كه هم در ميان پژوهشگران و انديشمندان در سطح دانشگاه ها و مراكز پژوهشي مطرح است و هم نظر كارشناسان ، اساتيد، دانشجويان و جامعه را به خود معطوف ساخته است. در حقيقت جهاني شدن به عنوان يك پارادايم در عصر حاضر، همه شئون زندگي بشر را دستخوش تغيير نموده است و در هم تنيدگي اقتصادهاي جهان و تسلط سازمان هاي فرا ملي بر آن و شتاب فزاينده تحولات، راه را براي فعاليت شبكه هاي فرا ملي بيش از پيش فراهم نموده است. در واقع همين تحولات زمينه را براي ظهور ديدگاه هاي نو هموار و آنها را فراتر از مرزهاي ملي، در چارچوبي جهاني مطرح مي سازند. به علاوه آنها را از محدوده نخبگان و انديشمندان جامعه خارج نموده و به صورت رويكردي اجتماعي مطرح ساخته و مسؤوليت ها و چالش هاي نويني را فراسوي نظام-هاي آموزشي و از آن جمله ايران قرارمي دهند. در اين مقاله ضمن يافتن پاسخي بر اين پرسش كه رويكردهاي محلي و جهاني چه تاثيري بر برنامه درسي آموزش عالي دارد؟ به بيان مفاهيم ، تعاريف و بررسي برخي چالش هاي موجود در راستاي برنامه درسي آموزش عالي و سرانجام راهبردهاي آموزشي لازم براي برخورد با اين چالش‌ها مي پردازيم.