تهيدستان شهري و توسعه سياسي در ايران

توسعه به مثابه جرياني چند بعدي (سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي) كه در حركت پيش رونده خويش كاهش فقر، بيكاري، نابرابري و صنعتي شدن هر چه بيشتر، ايجاد نظام اجتماعي مبتني بر عدالت و افزايش مشاركت مردم را به‌دنبال دارد.طبقه تهي‌دستان يا حاشيه‌نشينان در ايران با رشد شهرنشيني و تمركز كار و سرمايه در شهرهاي بزرگ ايران رشد يافت. وضعيت معيشتي بد و ضعيف اين طبقه موجب مي‌شود كه اين طبقه آرماني جز بقا براي خود متصور نباشد؛ از همين رو سوءاستفاده از اين طبقه، توسط نخبگان صاحب قدرت و فاسد به راحتي امكان‌پذير است. از منظر مشاركت سياسي نيز اين طبقه صرفاً به شكل‌گيري جامعه توده‌اي در ايران مدد رسانده است و در ظهور جامعه مدني كه به صورت ضربه‌گير قدرت در مقابل حكومت عمل كند، مؤثر نبوده است. اين مقاله با طرح اين سؤال كه تهيدستان چه نقشي در توسعه سياسي در ايران بعد از انقلاب اسلامي داشته‌اند؟ اين فرضيه را مطرح مي‌كند كه تهيدستان در گذار از گفتمان سنتي به مدرن و ساخت دموكراتيك نه‌تنها مؤثر نبوده‌اند بلكه به دليل فقدان فرهنگ مشاركتي- مدني در آن‌ها همواره به‌عنوان مانعي جهت دستيابي به توسعه سياسي به شمار آمدند.