نگرشي برانديشه هاي سياسي متفكران شيعي

انديشه ي سياسي امري كلي است وهر گونه تأمل درباب سياست واداره ي مستقيم امور جامعه ومردم را در بر ميگيرد.قاعدتا جامعه وامت اسلامي نيز از اين قاعده مستثني نبوده وانديشه هاي سياسي ايدئولوژيكي خاص خود را داراست ودر اين راستا صاحب نظران زيادي ظهور كرده اند و با نظريات خود درصدد ارائه بهتر راهكارهايي جهت اداره امّت اسلامي مطابق موازين شرع آن بوده اند. اواخر نيمه ي اول قرن چهارم وهمزمان با شروع غيبت كبرا(329) ،ورود شيعه به تجربه ي دوران جديدي از حيات فكري وسياسي خود درعصر غيبت امام معصوم مي باشد . آراء متفكران شيعه در هر دوره با حفظ اصول ومباني وبا نگاه به شرايط عصر خويش طرحي براي سامان اوضاع جامعه بوده است . بدين سبب ديدگاه هر كدام در موضوعات سياسي با ديگران تفاوت هايي دارد، يا به تعبير اسپريگنز انديشمندان فرزند زمانه ي خويشند ودر جهت پاسگويي به مشكلات زمان خوداقدام به نظريه پردازي مي نمايند. بزرگترين شخصيت هاي علمي و فرهنگي شيعه كه تاريخ تشيع به آن مي بالد محصول همين دوران است كه درصدد پاسخگويي به سئوالات مهم مطرح شده چون، حكومت دردوران حضور وغيبت امامان شيعه چگونه اداره مي شود؟ واصولا سياست چيست؟ چه كسي بايد سياست و حكومت را رهبري كند؟ چگونه به اين رهبري ادامه دهد؟ برامدند،كه در اينجا مختصرا به بيان ديدگاه چند تن از متفكران شيعه درمورد اين پرسشها مي پردازيم.