زبان و ادبيات:نور وحي در كلام عطار نيشابوري

فهم اشارات و تلميحات بخصوص اصطلاحات علمي،عقلي و عرفاني منجر به دريافت ظرايف د دقايق متون ادبي و در نتيجه التذاذ ادبي مي شود.بخصوص در آثار عطار كه يكي از شاعران طراز اول و بلند آوازه ي زبان فارسي و آگاه از علوم و فنون مختلف ادبي،حكمت،كلام،نجوم است و همچنين احاطه او بر علوم ديني به ويژه تفسير و روايت احاديث وقفه و اطلاع او از مبادي طب و ... سبب شده كه آثارش مخصوصا ديوان سرشار از تلميحات و اشارات متنوع باشد. محمدرضا شفيعي كدكني مي نويسد:«در ميان بزرگان شعر عرفاني فارسي،زندگي هيچ شاعري به اندازه زندگي عطار در ابر ابهام نهفته نمانده است.اطلاعات ما درباب مولانا صد برابر چيزي است كه در باب عطار ميدانيم.حتي آگاهي ما درباره سنايي،كه يك قرن قبل از عطار ميزيسته،بسي بيشتر از آن چيزي است كه در باب عطار مي دانيم.نه سال تولد او به درستي روشن است و نه حتي سال وفات او.اين قدر مي دانيم كه او در نيمه دوم قرن ششم و ربع اول قرن هفتم مي زيسته،اهل نيشابور بوده است و چند كتاب منظوم و يك كتاب به نثر از وي باقي است.نه استادان او،نه معاصرانش و سلسله ي مشايخ او در تصوف،هيچ كدام به قطع روشن نيست.از سفرهاي احتمالي او هيچ آگاهي نداريم و از زندگي شخصي و فردي و زن و فرزند و پدر و مادر و خويشان او هم اطلاع قطعي وجود ندارد.در اين باب هرچه گفته شده است غالباً احتمالات و افسانه ها بوده است و شايد همين پوشيده ماندن در ابر ابهام خود يكي از دلايل تبلور شخصيت او باشد كه مثل ديگر قدّيسان عالم در فاصله ي حقيقت و رؤيا و افسانه و واقعيت در نوسان باشد.» در اين مقاله به اشاره ها و تلميحات آيات قرآن كريم در ديوان عطار نيشابوري پرداخته شده است.