بررسي عوامل همگرا و واگرا در روابط ايران و روسيه بعد از سال ۱۹۹۰ به بعد

روابط ايران و روسيه به علت موقعيت استراتژيك و ژئوپلتيك خاص همواره حائز اهميت بود. پس از فروپاشي روسيه و روي كار آمدن بوريس يلتسين به عنوان اولين رئيس جمهور روسيه تفكر آنلانتيك گرايي حاكم بر سياست خارجي روسيه منجر به گرويدن روسيه به غرب و غيبت در منطقه خاورميانه و آسياي مركزي شد . اما استفاده بيش از پيش آمريكا از ناتو براي گسترش نفوذش به حوالي مرز هاي روسيه منجر به تغيير نگرش روس ها و حاكم شدن مجدد نگرش اورآسيايي بر سياست خارجي روسيه شد. پس از آن با روي كار آمدن ولاديمير پوتين روس ها به دنبال بازگرداندن اعتبار از دست رفته خود در پي برقراري ارتباط بهتر با خارج نزديك جهت جلوگيري از نفوذ هر چه بيشتر غرب به حوالي مرزهاي روسيه برآمدند. در همين راستا روابط ايران و روسيه در اين دوران شاهد پيشرفت هاي مثبتي بود با اين همه اين ارتباط مثبت هيچگاه همه جانه و صد در صد نبود. علت اين امرتاثير پذيري روابط اين دو كشور از متغير هاي بسيار و تغيير پذيري مواضع روسيه نسبت به ايران بنا بر منافع اقتصادي سياسي و امنيتي اش بود. لذا در پژوهش حاضر با بررسي توصيفي تحليلي عوامل همگرا و واگرا در روابط ايران و روسيه در صدد پاسخ دادن به اين سوال هستيم كه روابط ايران و روسيه پس از فروپاشي شوروي تا كنون با چه تغييراتي مواجه بوده است؟