مباني فلسفي روشهاي پژوهش در علوم تربيتي

اين پژوهش با هدف بررسي مباني فلسفي روش هاي پژوهش در علوم تربيتي صورت گرفته است و روش آن از نوع توصيفي- تحليلي است.نتايج پژوهش نشان داد دو نوع روش مرسوم در پژوهش هاي تربيتي روش هاي كمي و كيفي بوده كه به ترتيب ريشه در پارادايم هاي اثبات گرايي و تفسيري دارند. چالش ميان هواخواهان پژوهش‌هاي‌ كمّي و كيفي، منجر به ايجاد روش تركيبي گرديده است كه در آن متون كمّي‌ و كيفي در يك مطالعه واحد آميخته با يكديگر مورد استفاده قرار مي‌گيرند و مبناي فلسفي اين رويكرد مبناي عملگرايانه در نظر گرفته مي شود. اما گروهي معتقدند كه روش تركيبي به ايده اي التقاطي اشاره دارد كه نمي تواند به عنوان پارادايم تلقي شود . در پاسخ به اين ديدگاه با تعهد به بنياد فلسفي رئاليسم استعلايي، رويكرد بديلي تحت عنوان رويكرد پارا كميت گرايي جايگزين شده است كه با چرخش به سوي رياضياتي متمايز از رياضيات كلاسيك و تحت نام جديد پارا رياضيات ظاهر شده است و بر پايه استدلال تقريبي بنا گرديده است و با استفاده ازآن مي توان به تفكر دو گانه پندار كمي- كيفي غلبه كرد .