آسيب شناسي سياستگذاري جمعيتي ج.ا.ا با بهره گيري از الگوي چين

در هر كشور سياست‌هاي جمعيتي به كليه تمهيداتي كه دولت و نهادهاي اجرايي و قانوني براي تأثير گذاشتن بر ويژگي‌هاي كمي و كيفي يك جمعيت تصويب و اجرا مي‌كنند، اطلاق مي‌شود. في الواقع سياستهاي جمعيتي يا Population Policy اصطلاحي است در جمعيت شناسي با تعاريف مختلف كه همگي اين تعاريف اشاره دارند به مجموعه اصول و تدابير و برنامه‌هاي مشتمل بر اقدامات مؤثر بر رشد و ساختار و توزيع جمعيت يعني تشريح چگونگـي و حدود فعاليت دولت در مسائل جمعيتـي و بطور خلاصه به كليه اصول و قوانينـي در حوزه جمعيت كه از سوي دولت در جهت هماهنگ سازي شرايط سياسي، اجتماعي و اقتصادي جامعه در راستاي دستيابي به توسعه پايدار تدوين مي‌گردد .امروزه بسياري كشورها در حالت عدم تعادل جمعيتي قرار دارند، از يك سو كشورهاي در حال توسعه با مشكلات و مسائل رشد بي‌رويه جمعيت دست و پنجه نرم مي‌كنند، از سوي ديگر جوامع توسعه‌يافته از نتايج منفي شدن رشد جمعيت و سالخوردگي جمعيت رنج مي‌برند، به عبارت ديگر، اكثريت كشورهاي جهان به نوعي با مسائل ناشي از عدم تعادل جمعيتي مواجه‌اند. اين مقاله در پي آسيب شناسي و تشريح چالش‌ها و مسائل جمعيتي پيش‌روي جامعه ايران در بستر ساختارهاي اقتصادي و منابع طبيعي است، تا از اين رهگذر اقدامات پيشگيرانه لازم در زمينه جلوگيري از بروز بحران‌هاي جمعيتي آتي صورت پذيرد.