مقايسه تأثير تمرينات ثبات مركزي و سطح ناپايدار بر تعادل پويا و ايستا درمردان غيرورزشكار

مقدمه: تعادل عامل بسيارمهمي درفعاليتهاي روزمره است بطوري كه اختلال دركنترل تعادل ميتواند موجب افزايش احتمال آسيب پذيري هنگام فعاليتهاي گوناگون گردد. به همين جهت كنترل تعادل يكي از شاخصهاي ميزان استقلال درانجام فعاليتهاي روزمره تلقي مي شود. هدف ازمطالعه حاضربررسي تأثيرتمرينات ثبات مركزي وسطح ناپايدار برتعادل پويا و ايستاي مردان غيرورزشكار بود. مواد و روشها: 45 نفر ازمردان غيرورزشكار باميانگين سن(65/2±65/24)، قد (31/6±04/169) و وزن(6/2±61/64) جهت شركت درمطالعه بطور تصادفي انتخاب ودرسه گروه 15 نفري شامل گروه تمرينات ثبات مركزي، گروه تمرينات برسطح ناپايدار وگروه شاهد قرارگرفته وبه مدت شش هفته و هرهفته سه جلسه تمرين نمودند. تعادل پويا بادستگاه استابيلومتر وتعادل ايستا باتست لك لك اندازه گيري شد. تحليل داده ها درنرم افزار spss وبا استفاده ازآزمون هاي تي زوجي ، مستقل وآناليز واريانس يكسويه باآزمون تعقيبي توكي انجام شد(05/0 α). نتايج: نتايج آزمون نشان داد كه تعادل پويا وايستا درگروههاي تمريني نسبت به گروه شاهد تفاوت معني داري داشته است (p=0/000). درمقايسه دو گروه تمريني درحفظ تعادل پويا درنتايج آماري تفاوت معني داري مشاهده نشد (05/0 (p≥. اما نتايج آناليز واريانس يك سويه نشان داد كه تفاوت معني داري بين دوگروه تمريني درجهت حفظ تعادل ايستا وجود دارد (05/0 (p≤ بحث: تمرينات ثبات مركزي و سطح ناپايدار ميتوانند دربهبود شاخص تعادل پويا وايستا بطورموثري دخالت داشته باشند. مقايسه نتايج بين گروهها نشان داد، هردوشيوه تمريني موثرواقع شده اند، بنابراين ميتوان ازهردوشيوه تمريني باتأكيد بيشتربرتمرينات تعادلي بهره برد.