مقايسه تاثير دو نوع برنامه تمريني اصلاحي با و بدون تاكيد بر خوداصلاحي فعال بر ناهنجاري سر به جلو در دانش آموزان

ناهنجاري سر به جلو يكي ازشايع ترين ناهنجاري هاي وضعيتي نامطلوب است كه با ضعف عضلات ثبات دهنده گردني همراه است. هدف از اين تحقيق، مقايسه تاثير دو برنامه اصلاحي با و بدون تاكيد بر خود اصلاحي فعال بر ناهنجاري سر به جلو در دانش آموزان بود. مواد و روش ها : 45 دانش آموز دختر داراي ناهنجاري سر به جلو با ميانگين سني 0.74±11 بصورت هدفدار انتخاب وبه صورت تصادفي به سه گروه 15 نفره تقسيم شدند. تمرينات به مدت هشت هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد در اين مدت گروه كنترل هيچ گونه برنامه تمريني را دريافت نكردند. از روش عكس برداري از نماي نيم رخ براي اندازه گيري زاويه سر به جلو آزمودني ها استفاده شد. ميزان تغييرات آزمودني ها درنرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون تي همبسته و آنوا يك طرفه (p≤0.05) مورد تجزيه وتحليل قرار گرفت. نتايج: بر اساس نتايج آزمون Tدر هر دو نوع برنامه تمريني بعد از هشت هفته كاهش معنادار درميزان زاويه سر به جلو مشاهده گرديد(p≤0.05). اما اين تغييرات درگروه شاهد معنادار نبود. بحث: ميزان كاهش زواياي سربه جلو درگروه تمريني تأكيد برخود اصلاحي فعال نسبت به گروه تمريني بدون تأكيد برخود اصلاحي اثر بخشي مطلوب تر اين برنامه تمريني را نشان ميدهد. و ازآنجايي كه تمرينات خود اصلاحي منجر به تغييرات رفتاري و خودكار در حركات و وضعيت هاي بدني ميگردند. لذا گنجاندن تمرينات همراه با تأكيد برخود اصلاحي فعال ميتواند اثر بخشي بالاتري را در اصلاح ناهنجاري ها در پي داشته باشد.