بررسي ارتباط بين عملكرد حركتي درشت و توجه پايدار در كودكان مبتلا به اختلالات هماهنگي رشدي

مقدمه: اختلال هماهنگي رشدي(D.C.D) يكي از نارسايي هاي بارز در زمينه رشد مهارتهاي حركتي دركودكان سنين دبستان است كه معمولا با اختلالات حركتي و شناختي همراه است. هدف از اين مطالعه بررسي ارتباط بين عملكرد حركتي درشت و توجه پايدار در كودكان مبتلا به اختلالات هماهنگي رشدي مي¬باشد. روش تحقيق: تعداد 22 آزمودني كودك در دامنه سني 12-9 سال از بين كودكان مبتلا به اختلال هماهنگي رشدي مدارس استثنايي شهرستان اردبيل به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند. عملكرد حركتي درشت با استفاده از چهار خرده آزمون تبحر حركتي برونينكز- اوزرتسكي (سرعت دويدن و چابكي، تعادل، هماهنگي دو طرفه و قدرت) و توجه پايدار و كنترل تكانه با استفاده از آزمون عملكرد پيوسته كانرز مورد ارزيابي قرار گرفتند. براي بررسي ارتباط بين عملكرد حركتي درشت و توجه پايدار از ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته ها: تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون ارتباط معنادار و معكوسي بين خطاي حذف (شاخص بي توجهي) و خطاي ارتكاب با عملكرد حركتي درشت نشان داد. نتيجه گيري: با توجه به ارتباط قابليت توجه و عملكرد حركتي درشت پيشنهاد مي¬شود كه با استفاده از راهكارهاي دقيق و انجام تمرينات مناسب به بهبود عملكرد حركتي درشت كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي كمك ¬شود تا ازاين طريق قابليت شناختي آنها ارتقا يابد.