تاثير 4 هفته تمرين هوازي بر استقامت قلبي – تنفسي مردان جوان مبتلا به مرض چاقي

مقدمه: مولفه كليدي آمادگي جسماني كه بيشتر با خطرات تهديد كننده ي سلامتي در ارتباط است، آمادگي قلبي- تنفسي مي باشد هدف از اين پژوهش بررسي تاثير 4 هفته تمرين هوازي بر استقامت قلبي تنفسي دانش آموزان پسر مبتلا به مرض چاقي بود. روش شناسي: 20 نفر از مردان جوان چاق (با ميانگين سني 53/1±37/22 سال، ميانگين قد 49/4±09/172 سانتيمتر، ميانگين وزن 84/5±85 كيلوگرم) به دو گروه تمرين (10 نفر) و كنترل (10 نفر) تقسيم شدند. افراد گروه تمرين به مدت 4 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 40 دقيقه به اجراي تمرين هوازي پرداختند. در جلسه پيش آزمون و پس آزمون استقامت قلبي تنفسي بوسيله آزمون كوپر مورد سنجش قرار گرفت. داده ها به وسيلة آزمون آماري T مستقل و وابسته تجزيه تحليل شدند. نتايج: تغييرات حداكثر اكسيژن مصرفي در گروه تمرين معني دار بود (003/0P )، اما اين تغييرات در گروه كنترل معني¬دار نبود (8/0P ). نتيجه‌گيري: به طور كلي اطلاعات بدست آمده از تحقيق حاضر نشانگر آن است كه 4 هفته تمرين هوازي استقامت قلبي و تنفسي را افزايش مي دهد. از آن¬جا كه تمرين هوازي ويژه باعث خستگي كمتر مي‌شود و داراي نشاط و جذابيت بيشتري است و تاثير بيشتري بر روي تركيب بدن دارد به نظر مي‌رسد كه با اين روش تمريني افراد بيشتري را مي‌توان به ورزش كردن علاقمند كرد.