تاثير دو شيوه تمريني بر آمادگي قلبي تنفسي وفاكتورهاي آنتروپومتريك زنان مبتلا به ديابت نوع 2

زندگي كم تحرك و نقش آن در بروز ديابت نوع 2، منجر به برجسته شدن نقش ورزش منظم در پيشگيري و مديريت اين بيماري شده است و بيماران ديابتي جهت كسب تندرستي خود، از جمله آمادگي قلبي تنفسي و فاكتورهاي آنتروپومتريك مي توانند از ورزش استفاده كنند. تغييرات حداكثر اكسيژن مصرفي، ميزان چربي بدن، فشارخون و فاكتورهاي آنتروپومتريك 42 زن مبتلا به ديابت نوع 2 داراي اضافه وزن (سن:60-45 سال و شاخص توده بدني 30 و توده بدن 17/4 ±70/29(انحراف معيار± ميانگين) و حداكثر اكسيژن مصرفي08/6±69/32(انحراف معيار± ميانگين) به دنبال هشت هفته تمرين تركيبي(هوازي_مقاومتي)و تناوبي سرعتي شديد (SIT) سنجيده شد.14 نفر تمرينات تركيبي (سه جلسه تمرين هوازي با 60%حداكثر اكسيژن مصرفي و دو جلسه تمرين قدرتي با 70% يك تكرار بيشينه 1RM در هفته را بصورت همزمان انجام دادند.14نفر ديگر تمرينات SIT را بصورت 4-10تكرار آزمون وينگيت 30 ثانيه اي روي دوچرخه كارسنج انجام دادند.گروه شاهد (14نفر) فعاليت منظمي نداشتند. نتايج تحقيق تغييرات معني دار در حداكثر اكسيژن مصرفي، درصد چربي بدن، شاخص توده بدن و ميزان دور كمر را در هر دو گروه تمريني نشان داد. تغييرات بين گروهي فاكتورهاي مورد نظر معني دار بود. افزايش معني دار ميزان فشار خون (035/0P=) وكاهش معني دار WHR (043/0P=) در گروه SITمشاهده شد. نتايج بين گروهي معني دار بود. بنابراين تصور ميشود هر دو نوع تمرين مي تواند اثرات مثبتي بر فاكتورهاي آنتروپومتريك و قلبي تنفسي زنان ديابتي داشته باشد.