شماره ركورد كنفرانس :
4411
عنوان مقاله :
مقايسه تأثير دو شدت متفاوت تمرينات پلايومتريك بر توان بي هوازي و استقامت در توان واليباليستهاي جوان
پديدآورندگان :
اميرساسان رامين 1- دانشيار فيزيولوژي ورزشي دانشگاه تبريز , روشني امين 2- كارشناس ارشد فيزيولوژي ورزشي دانشگاه تبريز
كليدواژه :
تمرينات پلايومتريك , توان بي¬هوازي , استقامت در توان
عنوان كنفرانس :
دومين همايش ملي تازه هاي پژوهش در علوم ورزشي
چكيده فارسي :
امروزه تمرينات پلايومتريك، تقريباً در تمام رشتههاي ورزشي به عنوان روش تمريني ارتقاء آمادگي جسماني مورد استفاده قرار مي گيرد. ولي تحقيقات كمي تأثير شدتهاي متفاوت آن را بر ارتقاء آمادگي جسماني مورد بررسي قرار داده است. لذا هدف تحقيق حاضر بررسي تأثير شدتهاي متفاوت تمرينات پلايومتريك بر شاخصهاي توان بي هوازي (آلاكتات و لاكتات بي هوازي)، چابكي و استقامت در پرش در مردان جوان واليباليست انجام شد. آزمودنيهاي مورد مطالعه 18 نفر در سه گروه تمريني تمرينات پلايومتريك (گروه بار فزآينده متشكل از 6 نفر با ميانگين سني 69/17 سال و قد 3/172 سانتيمتر و وزن 66/67 كيلوگرم و BMI ، 78/22 كيلوگرم بر مترمربع و درصد چربي 12/16) و (گروه بار ثابت متشكل از 6 نفر با ميانگين سني 75/16 سال و قد 66/171 سانتيمتر و وزن 5/63 كيلوگرم و BMI ، 49/21 كيلوگرم بر مترمربع و درصد چربي 81/14) و (گروه گواه متشكل از 6 نفر با ميانگين سني 32/17 سال و قد 5/175 سانتيمتر و وزن 33/63 كيلوگرم و BMI ، 57/20 كيلوگرم بر مترمربع و درصد چربي 28/14) قرار گرفتند. پروتكل فعاليت هر گروه شامل 15 دقيقه گرم كردن، 20 دقيقه فعاليت پلايومتريكي با روش خاص خود و به صورت (با شدت 50 درصد براي گروه بار ثابت به مدت 6 هفته و با شدت40 درصد دو هفته، 50 درصد دو هفته و 60 درصد به مدت دو هفته براي گروه بار فزآينده) و 5 دقيقه فعاليت سرد كردن. در پايان تمرينات، ركوردگيري از شاخصهاي پرش ارتفاع، استقامت در پرش ، آزمون چابكي و آزمون رست (RAST) كه دو روز قبل از شروع تمرينات به عمل آمد و پس از پايان تمرينات كه به مدت 8 هفته به طول انجاميد، ركوردگيري مجدد، جهت بررسي تأثير تمرينات در اين شاخصها بعد از دو روز به عمل آمد. دادههاي تحقيق با استفاده از تحليل واريانس يك طرفه بررسي و در صورت معنيدار بودن تغييرات و جهت مشاهده اختلاف بين گروهها از آزمون تعقيبي شفه جهت بررسي نتايج استفاده شد. يافتههاي بدست آمده نشان داد كه نمرات بدست آمده در دو گروه تمريني در آزمون پرش ارتفاع و چابكي معنيدار مي باشد( P 0.05) و در آزمونهاي توان بي هوازي (لاكتات) و استقامت در توان اختلاف معنيداري را با گروه گواه نشان نداد (P 0.05). هر چند كه تغييرات افزايشي در آزمونهاي مذكور ديده مي شود و سهم گروه بار فزآينده بيشتر از بار ثابت مي باشد.