نقش خلاقيت انسان در معنابخشي به زندگي با رويكرد اخلاق ديني

تنزل انسان ازجايگاه حقيقي خود بواسطه بركنارشدن از ويژگيهاي ممتاز ذاتي با رويكردهاي انسانگرايانه ،مادگرايانه و سكولار در زندگي بشرامروزي ،موجبات سرگشتگي،بي معنايي وتهي شدن ازهرگونه هدف وارزش متعالي رابدنبال داشته ،وبازيابي وبازسازي حيات معنادار را باپيچدگي وابهام فراوان روبرو كرده است.اين چالش، ناشي ازخودبيگانگي انسان وعدم درك روشني ازانسان و معناي زندگي اوست. راه نجات از اين سردرگمي وبيهودگي بازگشت به خود حقيقي،شناخت توانايي ها واستعدادهاي منحصربفرد انسان وتحقق آنها با نقش آفريني مؤثر وخلاَق ممكن است.راه حلهاي پيشنهاد شده كه مبتني بر كاشفيت معنا وجاعليت آن مي باشد، داراي نقدهاي جدي است،زيرا هركدام بنحوي برخي ازمتغيرهاي هندسه كامل حيات معنادار انسان را مغفول گذاشته است،يا خود انساني را وانهاده است،ياخداي اين انسان رابركنار از زندگي او كرده ست.اما اين مقاله درصدد پيوند وثيق بين نقش باري تعالي بانقش انسان درعينيت بخشي به معناداري زندگي با رويكرد اخلاق ديني مي باشد.