بهبود كارايي شبكه هاي تحمل پذير تأخير خودرويي در سيستم حمل و نقل عمومي با استفاده از گره هاي رله

شبكه هاي تحمل پذير تأخير 1 امكان انتقال داده در نواحي خلوت را فراهم مي سازند، كه در اين نواحي تأخير طولاني و قطع و وصل شدن اتصال قابل تحمل است. در شبكه هاي تحمل پذير تأخير، در لحظه ارسال بسته ممكن است كه مسير انتها به انتها موجود نباشد، بنابراين بسته ها ممكن است در گره هاي مياني ذخيره شوند و در فرصت مناسب به سوي مقصد هدايت 2 شوند. سيستم حمل و نقل عمومي 3 ويژگي هايي دارد كه ميتواند در شبكه هاي تحمل پذير تأخير مفيد باشد. در اين سيستم، مسير حركت ماشين ها از قبل مشخص شده است و عاملهاي 4 اين سيستم (مثل اتوبوسها، تاكسيها، مترو و ...) در مسيرمخصوص خودشان حركت مي كنند. با داشتن اين اطلاعات در مورد مسيرها، ما ميتوانيم تعداد بهينه گره رله 5 كه اتصال با تأخير را تضمين مي نمايد، تعيين كنيم. در اين مقاله، ما مسئله پيكربندي بهينه شبكه را با استفاده از برنامه ريزي خطي عدد صحيح 6 مدل خواهيم كرد. مدل پيشنهادي به طور همزمان هزينه است، به همين خاطر در ادامه با يك الگوريتم ابتكاري و الگوريتم ژنتيك NP-hard شبكه و تأخير مسيريابي را حداقل خواهد كرد. مدل ارائه شده در حالت كلي مدل پيشنهادي را تقريب مي زنيم و در پايان نتايج الگوريتم ابتكاري را با جواب حاصل از الگوريتم ژنتيك مقايسه مي كنيم