بررسي مشخصات واج‏شناسي زبان اشاره استاندارد فارسي

تمامي ‌زبان‌هاي اشاره در سراسر دنيا مانند ديگر زبان‌هاي گفتاري و شفاهي شامل قواعد نحو، صرف، معناشناسي، آواشناسي و واج‏شناسي مي‌باشند. زبان اشارة فارسي نيز داراي ويژگي‌هاي آواشناسي و واج‏شناسي مي‌باشد كه تا به حال كمتر به آن توجه شده است. در اين مقاله با مطالعه و دقت در قواعد زبان اشارة آمريكايي و هم چنين آشنايي با زبان اشارة فارسي، قواعد واج‏شناسي حاكم بر زبان اشاره فارسي بر اساس طرحي نو ارائه شده است. عدم توجه علمي‌و زبانشناختي به زبان اشاره فارسي كمبودي بزرگي در آموزش زبان به ناشنوايان در ايران ايجاد كرده است. به بيان ديگر، هدف از نگارش قواعد واج‏شناسي زبان اشاره و مقايسه شباهت‌ها و تفاوت‌هاي آن با قواعد زبان گفتاري فارسي، يافتن روش‌هاي مناسب براي بهبود آموزش زبان به ناشنوايان ايراني مي‌باشد. مسلماً اين مقاله قادر به پرداختن به همة قواعد واج‏شناسي حاكم بر زبان اشارة فارسي نيست و تنها واج‏شناسي مقدماتي زبان اشارة فارسي را مورد بررسي قرار داده است و اشارات زبان اشارة فارسي را به دسته‏بندي‌هايي تقسيم مي‌نمايد. مقالة حاضر پس از بررسي و مقايسۀ تطبيقي زبان اشارة فارسي و زبان اشارة آمريكايي، براي اولين بار الگويي واج‏شناختي براي اشارات در زبان اشارة فارسي ارائه مي‌دهد. اين الگو در نموداري با عنوان «نمودار واژه‌ها يا اشارات در زبان اشاره فارسي» مطرح و توضيحات لازم دربارۀ آن ارائه مي‌گردد. شايد بتوان اين نمودار را به عنوان نقطه شروعي جهت انجام تحقيقات بيشتر و كامل‏تر دربارۀ واج‏شناسي زبان اشارة فارسي در نظر گرفت و با تكميل و يا تصحيح اين نمودار، در جهت پيشبرد مسائل زبان‏شناختي آموزش ناشنوايان، گام‏هاي اساسي برداشت.