تأثير پروتكل تمريناتي پيلاتس بربهبود استئوآرتريت زانو وتعادل مردان سالمند

زمينه و هدف: با افزايش سن، در عملكرد فيزيكي و شناختي نظير تعادل و زمان واكنش اختلالاتي رخ ميدهد و بنا بر برخي مطالعات، فعاليت منظم جسماني در طول عمر موجب به تاخير انداختن اين اختلالات ميشود، امروزه شركت در فعاليت بدني در پيشگيري از بيماريهاي مزمني همچون استئوآرتريت پيشنهاد ميشود. پژوهش حاضر، به بررسي تأثير يك دوره تمرينات پيلاتس بر شدت درد زانو، ميزان علايم و مشكلات عملكرد حركتي در فعاليتهاي روزانه، ورزشي، تفريحي و كيفيت زندگي مردان سالمند مي پردازد. مواد و روش ها: 30 نفر مرد سالمند مبتلا به استئوآرتريت زانو با ميانگين و انحراف استاندارد سن 13/4 ± 59 سال و قد 52 /6 ± 16/164 سانتيمتر، وزن 61/ 4 ± 21/83 كيلوگرم به صورت هدفمند، به عنوان آزمودني انتخاب شدند. . براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه جهاني و بوميسازي شده پيامد صدمات زانو و استئوآرتريت استفاده شد. نمونه ها تمرينات پيلاتس را به مدت 6 هفته زير نظر متخصص پيلاتس انجام دادند. براي تجزيه‌وتحليل دادها از t وابسته در سطح معني‌داري استفاده گرديد (05/0 p). يافته¬ها: يافته ‌ها نشان داد كه بين پيش تا پس آزمون ميانگين شدت درد زانو در گروه پيلاتس (0/019p=)، و تمرينات ورزشي در آب (0/014 (p= عملكرد حركتي در فعاليت‌هاي روزانه گروه پيلاتس (0/020p=) و تمرينات ورزشي در آب (0/016p=). كيفيت زندگي گروه پيلاتس (0/048p=) تمرينات ورزشي در آب (0/042 p=). پس از اجراي پروتكل به ميزان معني‌داري بهبوديافته‌اند. همچنين نتايج حاكي از آن بود كه بين تاثير شش هفته تمرينات منتخب ورزشي در آب و پيلاتس بر شدت درد و كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به آستئو آرتريت زانو تفاوت معني داري وجود دارد و در متغير دامنه حركتي بين دو شيوه تمريني تفاوت معني داري مشاهده نگرديد