مقايسه اثر خودگفتاري و تصويرسازي انگيزشي بر خودكارآمدي فوتساليست دختر و پسر نوجوان

هدف از اجراي پژوهش حاضر مقايسه اثر خودگفتاري و تصويرسازي انگيزشي برخودكارآمدي فوتساليست دخترو پسر نوجوان 18-13 سال بود. نمونه آماري پژوهش را 160 نفر از ورزشكاران فوتساليست دخترو پسر شهر زاهدان، در محدوده سني 18-13 سال تشكيل داد. بعد از تكميل پرسشنامه خودكارآمدي(GSES) و پرسشنامه تجديدنظر شده تصويرسازي حركتي(MIQ.R) و پرسشنامه باور به خودگفتاري(B.S.Q) توسط شركت كنند گان، افرادي كه شرايط ورود به تحقيق را داشتند، انتخاب و در 8 گروه دختران و پسران (خودگفتاري انگيزشي- كنترل خودگفتاري انگيزشي) و (تصويرسازي انگيزشي- كنترل تصوير سازي انگيزشي) 20 نفري قرار گرفتند. سپس گروههاي تجربي به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته و به مدت 30 دقيقه برنامه هاي تمريني را اجرا كردند. نتايج نشان داد اثر خودگفتاري انگيزشي ، تصويرسازي انگيزشي بر خودكارآمدي فوتساليست هاي نوجوان دخترو پسر اثر داشت، و بين دو روش خودگفتاري و تصويرسازي انگيزشي بر خودكارآمدي فوتساليست نوجوان دخترو پسر تفاوت معني داري وجود نداشت. استفاده از خودگفتاري انگيزشي و تصويرسازي انگيزشي مي تواند ابزار مناسبي در دست مربيان و معلمان جهت ارتقاء خودكارآمدي ورزشكاران باشد. استفاده از اين دو راهبرد مي تواند اعتماد به نفس ورزشكاران را افزايش داده و خودكارآمدي آن ها را ارتقا دهد