نهادگرايي تاريخي و متمم قانون اساسي مشروطه

انقلاب مشروطه ايران نقش تحول‌ساز در تاريخ ايران ايفا كرد. نگاهي آسيب‌شناسانه به اين انقلاب مي‌تواند ما را در درك و فهم نقاط قوت و ضعف آنان و همچنين خط سيرتاريخي كه پس از آن بر روي زندگي نسل‌هاي بعدي ايرانيان داشت، ياري كند. در همين راستا پژوهش حاضر درصدد است با نگاهي به يكي از نقاط عطف اين انقلاب به بررسي نگرش‌هايي بپردازد كه عملاً انقلاب را تحت الشعاع قرار داد و اختلاف‌هاي درون انقلاب را پر رنگ كرد. اين رويداد مهم تصويب متمم قانون اساسي مشروطه است. بدين ترتيب سؤال اين پژوهش از اين قرار است: چرا متمم قانون اساسي مشروطه نتوانست به مثابه قواعدي ماندگار حوزه قانوني زندگي مردم در ايران را به شكلي مانا و ماندگار ترسيم كند و با آمدن رضاشاه عملاً به كناري نهاده شد؟ نوشتار حاضر درا ين چارچوب تلاش مي‌كند تا نشان دهد عدم توجه به داشته‌هاي فرهنگي- تاريخي حاكم بر جامعه ايران سبب ساز شكست قانون اساسي مشروطه و به طور خاص متمم آن شد. اين پژوهش براي بررسي اين فرضيه از نظريه نهادگرايي تاريخي سود مي‌جويد.