ارائه مدلي پويا از عوامل انساني مؤثر بر تصادفات ترافيكي منجر به جرح و فوت

ايران در رتبه سوم بيشترين ميزان مرگ و مير تصادفات ترافيكي در سطح جهان قرار دارد و عوامل انساني با سهم تجمعي 90% به عنوان يكي از مهمترين دلايل تصادفات محسوب مي شود. هدف از اين پژوهش ارائه مدلي پويا از عوامل انساني مؤثر بر تصادفات ترافيكي منجر به جرح و فوت مي باشد. داده هاي لازم به منظور مطالعه عوامل انساني با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و مطالعات ميداني به صورت مصاحبه باز با 14 نفر از خبرگان با روش نمونه گيري قضاوتي و هدفمند جمع آوري شده است. پس از مشخص شدن روابط علّي عوامل انساني شناسايي شده با تصادفات ترافيكي مدل پويا با استفاده از رويكرد پويايي هاي سيستم در نرم افزار ونسيم طراحي گرديده است. به منظور اعتبار سنجي مدل با استفاده از توليد مجدد رفتار سيستم از داده هاي مربوط به سال هاي 1394 و 1395 اداره پليس راهنمايي و رانندگي تهران بزرگ استفاده شده است و ضريب تعيين داده هاي واقعي با داده هاي حاصل از شبيه سازي 998/0 تعيين گرديده است. براي تحليل سياست هاي فعلي و تدوين سياست هاي آينده مدل در بازه زماني 1394 تا 1404 اجرا شده و مشخص گرديد با حفظ سياست هاي فعلي بيشترين رشد در تعداد تصادفات مربوط به نقص عضو مؤثر مي باشد. خستگي و خواب آلودگي و كهولت سن در رتبه-هاي بعدي قرار دارند. بيشترين ميزان كاهش تصادفات مربوط به عجله و شتاب بي مورد مي باشد كه دليل اصلي آن كنترل مسير ها استفاده از دوربين و جريمه هاي سنگين مي باشد.