معيارهاي طراحي فضاهاي آموزشي مبتني بر ارتقاء اجتماع‌پذيري دانش‌آموزان

يادگيري بخش عمده‌اي از زندگي هر فرد است و حتي زماني كه به آن فكر نمي‌كند هم اتفاق مي‌افتد. مثل زماني كه افراد با دوستان خود در مورد مضامين مختلف (اجتماعي، اقتصادي و غيره) صحبت مي‌كنند.در مدارس و فضاهاي آموزشي نيز بخش اعظمي از يادگيري و تجربه و فهم دانش‌آموزان از حيات اجتماعي در فضاهاي باز و نيمه‌باز فضاهاي رابط و بينابين حياط مدرسه در حال شكل‌گيري است فضاهايي كه به دليل داشتن كاربري بدون نام وسيال عموماً در طراحي مورد بي‌توجهي قرار مي‌گيرند؛ بنابراين اين فضاها در طراحي مدارس معاصر، فاقد مؤلفه‌هاي كيفي فضا همچون پويايي، سرزندگي، انعطاف‌پذيري، آسايش، ايمني و غيره مي‌باشند. در چنين محيطي دانش‌آموزان ديگر رغبت كافي را جهت گرد هم آمدن در ساعات غيردرسي (فراغت) ندارند. هدف از پژوهش حاضر، دستيابي به معيارهاي طراحي فضاهاي باز و نيمه‌باز در مدارس راهنمايي با تاكيد بر قابليت محيطي موثر بر ذهن و رفتار نوجوانان به منظور ارتقا اجتماع‌پذيري اين فضاها مي‌باشد. اين پژوهش بر پايه تلفيق نظريات مرتبط با موضوع تحقيق از روش تحقيق مطالعه موردي و به روش توصيفي-تحليلي بهره گرفته شده است. نتايج نشان مي‌دهد عامل‌هاي كالبدي-فضايي در اجتماع‌پذيري تأثير دارد. اين تأثير در دو حالت يكي با قابليت مستقيم كه وقوع فيزيكي رفتارهاي تعاملي بين فردي و فرا فردي را در فضا مقدور مي‌سازد و ديگري با قابليت غيرمستقيم كه به عنوان عامل ادراكي و معنايي با ايجاد تصاوير ذهني منطبق بر ذهن بنه‌ها، تعلقات و تجارب قبلي باشندگان، روابط اجتماعي بين استفاده‌كنندگان را تعريف، تسهيل، افزايش و تغيير مي‌دهد.