ماده خشك پويا شده از اجزاي ساقه ژنوتيپ¬هاي گندم تحت اثر تنش خشكي پس از گرده¬افشاني و محلول¬پاشي روي

به منظور تعيين اثر تنش خشكي پس از گرده¬¬افشاني و محلول¬پاشي روي بر ميزان ماده خشك پويا شده از اجزاي مختلف ساقه اصلي، آزمايشي دو ساله با 11 ژنوتيپ گندم در سه تيمار 1- بدون تنش خشكي، 2- تنش خشكي پس از گرده¬افشاني و 3- تنش خشكي پس از گرده¬افشاني + محلول¬پاشي سولفات روي در مراحل ساقه¬دهي و غلاف¬رفتن، اجرا شد. ميانگين ماده خشك منتقل شده از پدانكل، ميان¬گره زير پدانكل و ميان¬گره¬هاي پاييني، به ترتيب 6/96، 2/133 و 4/165 ميلي¬گرم برآورد گرديد. تنش خشكي ميانگين ماده خشك پويا شده از پدانكل را 0/36 درصد افزايش و از ميان¬گره زير پدانكل و ميان¬گره¬هاي پاييني را به ترتيب 7/15 و 0/29 درصد كاهش داد. تغذيه با روي، بر انتقال ذخاير از هر سه جزء ساقه در شرايط تنش خشكي اثر مثبت داشت و ماده خشك پويا شده از پدانكل، ميان¬گره زير پدانكل و ميان¬گره¬هاي پاييني را به ترتيب 20، 28 و 26 درصد نسبت به عدم مصرف روي افزايش داد. در مقياس كل ساقه، تنش خشكي ماده خشك پويا شده از ساقه اصلي را 8/12 درصد كاهش و تغذيه با روي، مقدار اين صفت در شرايط تنش خشكي را 2/25 درصد نسبت به شرايط تنش بدون مصرف روي افزايش داد.