ارزيابي تعدادي از ژنوتيپ¬هاي گندم دوروم (Triticum durum L.) براي تحمل به خشكي

كمبود آب يكي از عوامل محدود كننده عملكرد در مناطق نيمه خشك است. گندم دروم بعد از گندم نان، دومين گونه مهم جنس گندم در دنيا است كه به دليل نداشتن ژنوم D در مناطق خشك داراي سرعت دوره رشد بيشتري بوده و زودتر برداشت مي-شود.آزمايش حاضر جهت بررسي عكس العمل ژنوتيپ¬هاي گندم دروم در برابر سطوح مختلف آبياري انجام گرديد و براي اين منظور چهارده ژنوتيپ گندم دروم تحت دو شرايط تنش (بدون آبياري) و نرمال (آبياري در مراحل سنبله¬دهي و پر شدن دانه) با استفاده از طرح كرت¬هاي خرد شده بر پايه¬ بلوك¬هاي كامل تصادفي با چهار تكرار مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد عملكرد دانه به طور معني¬داري تحت تأثير سطوح آبياري قرار گرفته و در شرايط نرمال حدود 33 درصد بالاتر از شرايط ديم بود. بررسي عملكرد دانه¬ و شاخص¬هاي مقاومت به خشكي نشان داد ژنوتيپ¬هاي 8، 3، 10 و 14 ژنوتيپ¬هاي برتر در هر دو شرايط بودند كه به عنوان ژنوتيپ¬هاي متحمل در اين آزمايش براي كشت در مناطقنيمه خشك معرفي گرديدند. همچنين ژنوتيپ¬هاي 1، 4، 6، 9، 11، 12 و 13 به عنوان ژنوتيپ¬هاي حساس به خشكي شناسايي شدند. همچنين نتايج نشان داد شاخص¬-STI جهت شناسايي ژنوتيپ¬هاي متحمل به خشكي مناسب است.