كاركرد معنايي واژگان مترادف فؤاد، قلب و صدر در قرآن كريم

ترادف به عنوان يكي از ويژگي‌هاي بارز نظريه¬ي حوزه¬ي معنايي زبان عربي، بيانگر واژگاني است كه به يك اعتبار بر يك چيز دلالت دارند. اهميت اين نظريه در كشف وجوه شباهت و اختلاف ميان واژگاني است كه تحت يك حوزه¬ي مشخص قرار مي¬گيرند و هم¬چنين بيان روابط بين آنها و اصطلاح عامي كه مايه¬ي وحدت آنهاست. ديدگاه‌هاي مختلفي در مورد ترادف وجود دارد؛ به طوري كه برخي آن را تأييد و نشان از غناي زبان عربي دانسته و برخي آن را نفي نموده‌، وجود الفاظ مترادف را منكر شده‌اند. اين پژوهش، به شيوه¬ي تحليلي – توصيفي، واژگان « فؤاد، قلب و صدر» را در قرآن، واكاوي نموده، معاني و موقعيت‌هاي كاربرد هركدام از اين الفاظ را بررسي مي¬نمايد. نتيجه¬ي حاصله بيانگر اين واقعيت است كه آيات شريفه¬ي الهي، هر كدام از اين واژه‌ها را در جايگاهي به كار برده است كه بكارگيري مرادف آن صحيح به نظر نمي‌رسد و هر واژه‌اي، دايره‌ي معنايي خاص خود را دارد؛ بدين سان كه كاركرد واژه¬ي «فؤاد» در چارچوب احساسات ظريف دروني و مسئوليت پذيري قرار مي¬گيرد‌،‌ كلمه¬ي «قلب» در حوزه‌ي معنايي احساسات قوي و فهم و تعقل كاربرد دارد و «صدر» در حوزه‌ي معنايي پذيرش انديشه‌ها و روحيه‌ي شاد و افسرده به كار رفته است.