سقط جنين و مساعدت در آن در فقه اسلامي و حقوق موضوعه ايران

ساليانه زندگي و سلامت ميليونها انسان به علت پايان بخشيدن به حاملگي هاي ناخواسته در معرض خطر جدي قرار مي گيرد. وقوع ميزان چشمگير سقطهاي القايي و غير بهداشتي در سراسر جهان و به ويژه در جوامع در حال توسعه و منجر شدن بسياري از اين سقطها به مرگ و مير مادران در سنين باروري، برجاي گذاردن صدها هزار ناتواني جسمي و جنسي و .. شده است. آگاه سازي جامعه نسبت به ابعاد مختلف حقوقي و معضلات سقط جنين از اهداف اين مقاله است، تا از يكسو با آشنا سازي صاحبنظران و قانون گذاران با وضعيت موجود كشور و جهان، زمينه تغيير نگرش فراهم گردد و از سوي ديگر زمينه رفع معضلات و جلوگيري از روند افزايش ميزان سقطها فراهم گردد. قانون گذار جمهوري اسلامي ايران با الهام از رهنمودهاي فقه اسلامي، جنين انسان را موجودي داراي شخصيت انساني و قابل تكريم و حمايت مي داند كه مانند ساير انسان ها داراي حقوقي از جمله حق حيات و سلامت است. بنا بر نظر مشهور فقها، سقط جنين بعد از دميدن روح- چهار و نيم ماهگي- حرام و نامشروع مي باشد. اما اين رأي در ميان فقها مخالفاني دارد كه برخي با تمسك به قاعده لاحرج، ضرورت و اضطرار، تزاحم يا اصل تخيير، فتوا به جايز بودن سقط جنين را مجاز دانسته اند؛ اما با جواز بي قيد و شرط آن مخالفت نموده اند.